EK SAHNEDİR.

YILDIZLAR HER ZAMAN PARLASIN.

"Onun varlığı, beni kurtaracak tek ışıktı. Ama ışığa ulaşmak için önce karanlığın en derinine inmeli miydim?" — Viktor Volkov

(Viktor)

Vera'nın sesi, yaralarımın acısından daha derin bir etki bırakıyordu. Yattığım yerden ona baktım. Gözlerindeki yaşlar ve titreyen sesi, her şeyi daha da zorlaştırıyordu. Onu böylesine incitmek istememiştim. "Beni bir daha asla bu şekilde korkutma, Viktor," dediğinde, kelimeleri yüreğimi delip geçiyordu. Gözlerindeki yaşları silmeye çalışsa da, titreyen elleri ona ihanet ediyordu.

"Üzgünüm, Vera," dedim, sesim zayıf ama kararlıydı. Her kelimede içimdeki karanlık ve savaşı hissetmesine engel olamıyordum. "Ama seni korkutmak asla niyetim değildi."

Gözlerimdeki acıyı görüp hissetmesini istemiyordum, ama bu anın ağırlığı üzerimdeydi. "Korkuyu kabul edemem," dediğinde, kalbim yerinden fırlayacak gibi oldu. "En çok… Senden vazgeçmek beni korkutuyor, Viktor." Boğazımdaki düğüm, bu gerçeği daha da zorlaştırıyordu. Kelimelerimin derinliğini anlamasını istiyordum, ama içimdeki endişe ve korkunun beni nasıl tükettiğini bilmesini de istiyordum.

Gözlerindeki kararlılık, bu zor anlarda bile değişmedi. "Seni bırakmam, Vera. Asla. Kendi karanlığım bile bana engel olamaz," dedi. Sözleri sertti ama içindeki gerçekler beni umutlandırmaya yetti. Beni bırakmak niyetinde değildi; bu karanlık onu nereye çekerse çeksin, benimle olmaya kararlıydı.

"Her gün biraz daha yaklaşıyorum sana," dedi, sesi güçsüzdü, "ama o karanlığın beni yutmasından korkuyorum. Belki de bu aşkta mahvolmaya razı olmamız gerekiyor." Onu bu kadar çaresiz görmek beni yaraladı. Onu korumak istiyordum, ama benim dünyam bu kadar karanlıkken, ona nasıl ışık olabilirdim?

"Beni bırakmanı istemiyorum ama bu karanlık içinde kaybolmanı da göze alamam," dedim. "Seninle olmak, en büyük korkularımla yüzleşmek demek… Belki de bu, benim cesaret sınavımdır." Bakışlarındaki ifade derinleşti. "Seni kendimden bile sakınırım, Vera. Ama senden uzak kalamam. Seni kaybetme düşüncesi, beni deliliğin eşiğine getiriyor." Sözlerim içimde yankılandı.

İçimde bir ürperti hissettim. Belki de bu aşk, bizi mahvedecek olsa bile, bırakmak mümkün değildi. "Lütfen, yanımda ol Vera."

Vera’nın ellerini tuttum ve ona doğru eğilip başımı göğsüne yasladım. "Seninle her şeye razıyım," diye fısıldadım. "Yeter ki benim ol."

Vera, benim karanlığımda bir ışık gibiydi ve onun yanında olmanın verdiği güç, tüm korkularımla yüzleşmek için gereken cesareti bulmama yardımcı oluyordu. Şimdi, bu karanlık yolculukta birlikte yürümek için kararlıydım.