YILDIZLAR HER ZAMAN PARLASIN.

"Bazı anlar, hayatının geri kalanını değiştirebilir. Kalbinin çarpıntısı, kaderinin fısıltısı olur." — Vera

Sabah gözlerimi açtığımda içimde tanımlayamadığım bir his vardı. Kalbim hızla atıyordu, sanki adımlarım beni bir kaçınılmaza sürüklüyordu. Viktor Volkov… hayatıma daha ilk andan dokunmuştu. Ama hissettiğim bu yoğunluk, beni sarsıyor, kontrolümü kaybetmeme neden oluyordu. Viktor’un etrafında olmak, beni her seferinde daha derine çeken bir girdap gibiydi. Ve bu girdaba kapılmaktan başka çarem yoktu. Bu gece onunla buluşacaktım.

Kafamdaki düşünceler beni ele geçirirken, hızla hazırlanmaya başladım. Taytımı ve kazağımı giyip, botlarımı çekerek dışarı çıkmak üzereydim ki Ekaterina’nın yumuşak sesi beni durdurdu.

"Vera, nereye gidiyorsun?" dedi, yüzünde sıcak bir tebessümle.

"Alışverişe," dedim, aceleyle.

"Kahvaltı yapmadan mı?" dediğinde, onu kırmamaya çalışarak "Pek aç değilim," dedim.

"Yine de bir şeyler atıştırmalısın, sana bir kase porridge (yulaf lapası) hazırladım. Otur da biraz enerji topla."

Ekaterina'nın üzerimde yarattığı huzur, sabahın telaşını biraz olsun dağıttı. Onun gözlerinde içtenlik görüyordum. İlk defa birileri, beni bu kadar önemsiyordu.

Kendimi masaya bırakırken, Ekaterina bana bir kase uzattı.

"Bayan Yulia ile ne zaman görüşeceksiniz?" dediğinde, aklıma Yulia teyzenin anlattıkları geldi. Soruların zihnimde oluşturduğu karmaşaya dayanamadım.

"Ekaterina... Annem ve babam hakkında neden kimse bana bir şey söylemedi?" dedim, gözlerimi ona diktim.

Ekaterina iç çekti. Onun gözlerindeki duygular, zamanın izlerini taşıyordu.

"Baban, bir bratva üyesiydi Vera. Rus mafyası... Ama kötü bir adam değildi. Anneni çok severdi, hatta onun için bratvadan ayrılmayı bile düşündü. Denedi de, ama sonuçları oldu."

Söyledikleri beynimde yankılanırken, babamın aşkı için hayatını nasıl tehlikeye attığını düşündüm. Bu aşk uğruna ne kadar ileri gitmişti? Sonra onu dinledim. Bana annemle babamın geçmişinden, büyükannem Nadia’nın babamı asla kabullenemediğinden bahsetti. Annem için hep korkmuştu.

"Peki annem?" diye sordum, duygularımın ağırlığıyla.

"Annen, bu talihsiz olay yaşanmadan hamileydi. Baban ise sizi güvende tutmak için New York'a kaçırmayı planlıyordu. Gittiler, sen orada dünyaya geldin. Bir süre sonra babanın düşmanları sizi buldu Vera. Sonra da annenle babanın ölüm haberi geldi. Senin izini kaybettik. Büyükbaban da uğraştı ama…"

Ekaterina gözyaşlarını silerken, "O günden sonra Nadia, acıdan asla tam anlamıyla kurtulamadı," dedi.

Bütün bunları öğrenmek, içimde bir kaos yaratıyordu. Bilmediğim geçmişim, bana ağır geliyordu. Peki Viktor… O, bu karanlık dünyada kimdi?

"Viktor Volkov tam olarak kim?" dedim aniden. Sesimde belirsiz bir tedirginlik vardı.

Ekaterina’nın yüzü ciddileşti. Gözleri bir anlığına uzağa daldı.

"Nikolai Volkov’un oğlu. Büyükbabası büyükannen Nadia ile eskiden arkadaştı," dedi, gözlerinde beliren öfke dolu bakışlar beni ürküttü.

"Bu akşam Viktor ile buluşacağım," dedim yavaşça. Sözcükler ağzımdan dökülürken, Ekaterina'nın sessizleştiğini fark ettim.

Bir süre konuşmadık, ama sessizlik içindeki anlam, söylediklerinden daha derindi. Viktor ile ilgili bir şey vardı, öğrenecektim. Ondan uzak durmam gerektiğini söyleyen yanım ile gerçekleri öğrenmem gereken yanım arasında bir anlaşmazlık vardı. Gerçekler ağır bastı.

Ivan beni alışverişe bıraktığında kafamı toparlamak için birkaç saat harcadım. Siyah bir elbise seçtim; göz alıcıydı. Duyduklarımdan sonra kalbimi yatıştıramamış olsam da Viktor’a karşı hislerime engel olamıyordum.

Saat 7’ye yaklaştığında, hazırdım. Aynaya son bir kez baktım. Bu buluşma, kaderin beni nereye sürükleyeceğini belirleyecekti. Kalbim hızlı bir şekilde atıyordu, heyecan ve gerginlikle titriyordum. Bu buluşma, benim için bir sonun ya da yeni bir başlangıcın kapısı olacaktı.

Kapı çaldığında, kalbim boğazımda atıyordu. Kapıyı açan Ekaterina, Viktor’a yol verdiğinde, bakışları benim üzerimde sabitlenmişti. Siyah takım elbisesiyle, onu gördüğüm anda içimde her şey alt üst oldu. Ve ben, o an nefes almayı unuttum.

Viktor Volkov… bana doğru bir adım daha attı, o adımla kalbim daha da hızlandı. Sonra yanıma geldi. Bakışları keskin, adımları sağlamdı. Yanaklarımda kızarıklık hissediyordum ama bakışlarımı ondan ayıramıyordum.

"Hoş geldin Viktor," dedim, sesimden duyduğum tedirginlik beni bile şaşırttı.

Elimi ona uzattım, parmak uçlarım titriyordu. Gözleri, bir mucizeymişim gibi üzerimde gezdi. O gülüş... O gülüşle bir adam, bir kadını mahvedebilirdi.

"Bu gece büyüleyici görünüyorsun Vera," dedi, sesi derin ve pürüzsüzdü. Kalbim, adeta göğsümden dışarı fırlayacakmış gibi çarpıyordu.

O an anladım ki, Viktor Volkov hayatımda yeni bir başlangıç olacaktı. Bu gecenin sonunda, her şey değişecekti.

"Bazen bir gecenin karanlığı, hayatını sonsuza kadar değiştirebilir. O karanlık, seni yok eder veya yeniden doğurur." — Vera