18

Özel bölümdür, umarım beğenirsiniz.

Hikayeden bağımsız olarak da okuyabilirsiniz. Keyifli okumalar.

YILDIZLAR HER ZAMAN PARLASIN.

(Viktor)

Gece yarısıydı ve ay ışığı odaya süzülerek her şeyi sarmalayan bir huzur getiriyordu. Vera, yatakta huzurla uyuyordu; düzenli nefes alışları bir ninni gibi odada yankılanıyordu. Yüzündeki masumiyet, karanlık iç dünyamı daha da aydınlatıyor, aynı zamanda içimdeki karmaşayı da tetikliyordu. Benim kaybolduğum bu karmaşanın içinde, Vera'nın huzuru bir ışıktı.

Sessizce odanın köşesine ilerledim. Ayak seslerimin en ufak bir yankısının bile onun uykusunu bölmesini istemiyordum. Yanına vardığımda bir an için nefes almayı unuttum. Onu bu kadar yakın görmek, sanki tüm dünyamı durduruyordu. Her şey o kadar huzurlu, o kadar masumdu ki, bir an bu güzelliğe layık olmadığımı düşündüm.

Vera, varlığımı hissetmiş gibi gözlerini yavaşça araladı. Bana bakarken yüzündeki sakin ifade yerini hafif bir endişeye bıraktı. "Viktor? Her şey yolunda mı?" diye fısıldadı, sesi yumuşak bir tınıyla kulaklarımda yankılandı. Gözleri, neyin peşinde olduğumu anlamaya çalışıyordu, ama ben bile tam olarak ne aradığımı bilmiyordum.

"Sadece seni izliyorum," dedim, gözlerimi ondan ayırmadan. "Her anını… her nefesini." Sözlerim, kalbimde bir yerde asılı kaldı. Sanki söylemek istediğim daha derin bir şey vardı, ama bunu nasıl dile getireceğimi bilemiyordum.

O, hafifçe kaşlarını çattı, ama dudaklarında belli belirsiz bir gülümseme belirdi. O anda bile bana güvendiğini görmek kalbimi yumuşatıyordu. Elini uzatıp parmaklarıyla ellerime dokundu. Bu basit hareket bile içimdeki fırtınayı yatıştırmaya yetiyordu. "İçindeki karanlık seni benden uzaklaştırıyor gibi hissediyorum. Sanki kayboluyorsun," dedi yumuşak bir tonla.

Gözlerimi ondan ayırmadım, kalbim kelimelerle doluydu ama onları bir araya getiremiyordum. "Belki de kaybolmak benim doğam," diye mırıldandım. "Ama sen… sen ışık gibisin. Yolumu seninle buluyorum, Vera. Yanında her şey başka bir anlam kazanıyor."

Bir an duraksadı, gözlerindeki derinlik beni benden alıyordu. O bakışlar, en gizli sırlarımı bile görebilecek kadar keskin ama bir o kadar da şefkat doluydu. Beni büyülüyordu. "Sen, karanlık gecemde parlayan yıldızımsın," diye mırıldandım.

Ellerini yüzüme götürüp saçlarımın arasında gezdirdi. Dokunuşları içimdeki tüm huzursuzluğu silip süpürdü. "Seninle birlikte olmak benim için güvenli bir liman gibi," diye fısıldadı. Gözlerimi kapattım ve o an, onun yanında olmanın bana ne kadar iyi geldiğini hissettim.

Bir süre sessizlik içinde kaldık, ama bu sessizlik, huzur dolu bir melodiydi. O an bana yaklaştı, başını omzuma yasladı. Kalbinin ritmi, benimkine uyum sağladı ve içimdeki tüm karanlık, bir anlığına da olsa duruldu. Onun varlığı, bana daha önce hiç tatmadığım bir huzur veriyordu. Sanki yıllardır kaybolduğum bir yerdeyken, bir anda eve dönmüş gibi hissettim. Her kelimesi, her bakışı içimde yankı buluyor, kalbime dokunuyordu.

Ona daha sıkı sarıldım. Vera… her şeyimdi. İçimdeki tüm karmaşa, tüm öfke, onun kollarında eriyip gidiyordu. Onun sıcaklığı beni sararken, sadece bir şeyden emindim: Onu koruyacaktım, ne pahasına olursa olsun. Yanında olmanın huzurunu asla kaybetmek istemiyordum.

Gece boyunca, hiç kıpırdamadan ona sarıldım. Onun yumuşak nefes alışverişleri içimdeki tüm karanlıkları aydınlatıyordu. Vera, bana bu karmaşık dünyada yol gösteren yıldızdı. Onun varlığı, içimdeki en derin yaraları bile iyileştirecek kadar güçlüydü. Bu dünyada, onu korumak ve yanında olmak için her şeyi yapabilirdim. Vera, karanlıkta parlayan ışığımdı.