15

YILDIZLAR HER ZAMAN PARLASIN.

"Onu sevmek, dünyamı yerinden oynatmak gibiydi." – Viktor

(Viktor)

Onu incitmiştim. Ona saygı duymadığımı düşünmesi en kötü kısmıydı. Halbuki ona, düşüncelerine ve isteklerine duyduğum saygı yüzünden kurallarımdan vazgeçebilecek haldeydim. Ona yenilecektim, hem de her zaman. Koşulsuzca.

Bu saygı yüzünden onu evine götürecek ve kendi mantığıma karşı gelecektim. Ama kontrolümü çoktan kaybetmiştim, kontrolüm Vera’yla yitip gitmişti. Artık yalnızca onun ellerindeydim. Ve bu, beni çaresiz bırakıyordu.

Belini son kez kavradım ve onu kendime çevirirken gözlerinin derinliğinde kayboldum. Onu incitme düşüncesi bile nefesimi kesiyordu. Yalnız korkularım keskindi, bir kere daha aynı şeyleri yaşayamazdım. Onu incitmeden şartımı belirtmeliydim. "Seni evine bırakacağım," dedim, sesimdeki gerginliği saklamaya çalışarak.

Gözlerindeki öfke, bir an duraksadı. Beni anlamak istiyor gibiydi ama tereddütleri hâlâ oradaydı. "Bir süreliğine," diye ekledim. "Ama bir sorun daha çıkarsa... yanıma geleceksin. Anlaştık mı?"

O yetimdi. Terk edilme korkusu, yüreğinde derin bir yara olarak yaşıyordu. Bunu yüzünde gördüğüm an içimde bir şeyler koptu. Onu bırakabileceğimi nasıl düşünürdü? "Seni bırakabileceğim bir evren yok, Vera. Bunu anlayacak kadar beni tanıyorsun. Şu an ya da sonrasında benden gitmene izin vermeyeceğim."

Sözlerim daha bitmeden, göğsüme yaslandı. İçimdeki tüm karanlığı dağıtan o sıcaklık, o masumiyet... İçimdeki acı ve korku onun beni affettiği düşüncesiyle azalırken rahat bir nefes aldım. Öfkesi ve kırgınlığının yatıştığını biliyordum.

"Beni bırakma Viktor," diye fısıldadı.

"Asla, moye solntse (güneşim)." Ellerim saçlarına uzandı, o verdiği yumuşacık his, harikaydı. Kalbimdeki kasvet onunla azalıyordu.

Bakışlarını bana çevirdi, gözlerindeki yaşlar henüz akmamıştı ama oradaydılar. Dudakları titrerken, kendimi zor kontrol ediyordum. Bir damla gözyaşı için her şeyimi feda ederdim.

Bu bir kavga değildi. Kalplerimizin sınandığı bir tartışmaydı. "Bu, bizi buluşturan bir denge olacak Vera." Sesim titriyordu ama kararlıydım. "Orrel ve Borya da seninle kalacak."

"Bu bir denge değil," dedi inatla, gözlerini bana dikerek. "Bu sadece senin kararın, Viktor."

Parmaklarımı nazikçe çenesine koydum, gözlerinin içine bakmasını sağladım. "Sana saldırdılar, Vera. Seni korumak istemem normal değil mi? Buna bir itirazın olmamalı."

Gözlerindeki inat çözüldüğünde içim rahatladı. O da bana karşı koyamıyordu. Bu aşk ikimiz içinde birbirimizi bırakamayacağımız bir aşamadaydı. Geri dönemezdik. İçimdeki fırtına Vera’ydı. O aşktı, güneşti. Alnından öptüm ve kollarımdayken camı açtım.

"Sacha, arabaya geç," dedim, gözlerimi Vera’dan ayırmadan. Sacha emrimi hızla yerine getirdi. Araba harekete geçtiğinde, Vera başını yeniden göğsüme yasladı. Onu kollarımın arasında tutarken, içimde tarifsiz bir huzur hissettim. Ama bu huzur bile bana yetmiyordu; daha fazlasını istiyordum. Sanki bu anı kaybedersem, her şey daha da karmaşık bir hal alacaktı.

Eve vardığımızda, Sacha sessizce bizi yalnız bıraktı. "Bir daha habersiz dışarı çıkmayacağım," dedi Vera, gözlerinde bir gerginlik vardı. "Ama beni anla, Viktor. Seni tanımıyorum bile. Bu şekilde sana gelemem."

Parmaklarımı yüzünde gezdirdim, teninin sıcaklığı içimdeki buzları eritti. "Henüz tanımıyorsun," dedim, ona yaklaşırken. Ama aramızdaki mesafeyi korudum, sınırları aşmamaya kararlıydım. "Sana zaman vereceğim, Vera. Ama bir sorun daha olursa... yanıma geleceksin. Bu, tartışmaya kapalı."

"Tamam Viktor," dedi, sesinde bir teslimiyet vardı. Ama o teslimiyetin ardında direnç de hissediliyordu.

Onu alnından öptüm. İçimdeki karanlık arzuyu bastırmaya çalışırken, "Bugün işlerim var," dedim. "Erken bitirirsem, geleceğim."

"Sevinirim," diye fısıldadı. "Gel, seni odana götüreyim." Arabadan inip ona yardım ettim. Eve doğru yürürken, içimdeki karmaşa büyüyordu. Bir sonraki karşılaşmamızda, onu bu kadar kolay bırakabilecek miydim, bilmiyordum.