11

YILDIZLAR HER ZAMAN PARLASIN.

"Aşk, insanı karanlığın içinden çekip çıkaran bir ışık gibidir; ama aynı zamanda en derin korkularını yüzeye çıkarır." – Anonim

(Vera)

Gözlerimi açtığımda oda bulanık bir sis bulutunun içindeymişim gibi görünüyordu. Başımda hafif bir ağırlık hissediyordum. Yavaşça başımı sağa çevirdiğimde Viktor’u gördüm. Kaşları çatılmış, yüzünde derin bir endişe vardı. Uyandığımı fark ettiğinde hızla yanıma yaklaştı.

"Beni çok korkuttun, malysh," dedi, sesi rahatlamış ama hâlâ bir tedirginlik taşıyordu.

Doğrulmaya çalıştım, ancak Viktor hemen beni hafifçe yatağa yatırdı.
"Kalkma," diye uyardı, gözlerinde koruyucu bir bakışla. İçindeki kaygıyı açıkça görebiliyordum.

"Neler oldu, Viktor?" dedim, sesimdeki belirsizlik ona da yansıdı. Kaşları biraz daha çatıldı, gözleri ciddi bir şekilde üzerimdeydi.

Bir hırsızın beni bayılttığını ve çantamı çaldığını anlattığında kalbim hızla atmaya başladı. O an anladım, ne kadar savunmasız kalmıştım. O an her şey flu olsa da hatırladıklarım parça parça zihnime geri dönmeye başladı.

"Orada ne işin vardı, malysh?" diye sordu, sesi hâlâ tedirgindi.
"Sadece dolaşıyordum," dedim, omuzlarımı hafifçe silktim. "Güzel bir müzik sesi duydum ve..."

Viktor’un yüzündeki çizgiler daha da belirginleşti. Yüzünde kontrol edemediği bir ciddiyet vardı. "O sokak tehlikelidir, Vera. Bir daha yalnız başına oralarda dolaşmayacaksın. Yanımda olmadığın sürece değil," dedi, sesi yumuşaktı ama altında gizli bir kararlılık vardı.

İçimden ona karşı çıkmayı, kendi kararlarımı verebileceğimi söylemeyi düşündüm. Tam ağzımı açacakken, kapı yavaşça açıldı. Odaya iri yapılı bir adam girdi. Viktor’un yüzü bir anda sertleşti. Sessizce adama doğru yürüdü ve aralarında alçak sesle birkaç kelime fısıldandı. Viktor’un omuzları gerildi, yüzündeki gerginlik daha da derinleşti. Adam odadan çıkarken Viktor tekrar yanıma döndü.

Viktor’un bakışları bu kez daha sakin, ama altında bir karanlık gizliydi. Yüzündeki ifade derindi, içinde endişe ve koruma iç içe geçmişti.

"Çantan ve adam bulundu," dedi soğuk bir tonda. Şaşkınlıkla yatakta doğruldum. "Teşekkür ederim," dedim, hislerimle baş etmeye çalışarak.

Viktor, yanıma yaklaşıp nazikçe çenemi tuttu, yüzüme daha da yaklaştı. Sözleri kararlı ve kesin bir hal aldı: "Ben yanında değilken dışarı çıkmayacaksın, Vera. Ciddiyim."

"Bana karışamazsın, Viktor," dedim ona meydan okuyarak. Ama bu durum bir oyundan fazlasıydı. Viktor’un bakışlarındaki yoğunluk, geri dönülemez bir kararlılıkla doluydu.

Gözleri kısa bir an için karardı. "Bana itaat edilmesine alışkınım, Vera."

Ona kızgındım, ama bu öfkenin altında derin bir kafa karışıklığı ve merak vardı. Neden böyleydi? Daha yeni tanışmıştık. Bir insan, yeni tanıdığı biri için bu kadar endişelenir miydi?

"Viktor, birbirimizi henüz tanımıyoruz," dedim. Sesimdeki belirsizlik, içinde bulunduğum duygusal karmaşayı yansıtıyordu. "Niye bu kadar endişelisin? Ben senin…"

Sözümü bitiremeden Viktor beni susturdu. Gözlerinde beliren o derin acı, gözden kaçırılmayacak kadar belirgindi. O acı kime aitti? Hangi anıyı saklıyordu bakışlarında?

"Bir kez bunu yaşadım. Bir daha olmaz," diye fısıldadı, sesi neredeyse rüzgar kadar hafifti. Ardından yanıma oturdu, o kadar yakındı ki, nefes alışverişi kalbimin ritmini bozuyordu. Gözleri uzaklara, bir yerlere dalmış gibiydi.

Onun koluna hafifçe dokundum, o an dünyaya geri döndü. "Viktor, geçmişini sormuştum ama yanıtlamadın. Şimdi de benimle konuşmayacak mısın?"

Yüzümü ellerinin arasına aldı, sessizliği derin bir duygusal yük taşıyordu. Bazı insanlar acılarını paylaşmazdı; ne kadar ağır olursa olsun, yüklerini içlerinde taşımayı seçerlerdi. Viktor, belli ki o insanlardan biriydi.

"Belki başka bir zaman, malysh," dedi, sesi yumuşak ama hafif kırılgan bir ton taşıyordu. "Bu kadar korkmadığım bir zaman, belki geçmişimi anlatırım. Ama şimdilik…"

Sözlerini bitirirken beni yatağın ortasına doğru nazikçe kaydırdı. Yanıma uzandı ve başını göğsüme yasladı. Sarıldığında, içimde bir şeyler çözülüp yeni bir his doğdu.

Bu adam, nasıl olur da bu kadar kısa bir sürede ruhuma dokunabilirdi?