Adım Kardelen ŞİMŞEK

İsmimi çok severim Toroslar'da yetişen, çok erken, kimi zaman daha kar altındayken çiçek açan, soğanlı bir bitkiymiş annem beni kasım aylarında doğurduğu için bana isim seçerken kardelen ismine karar kılmış. Babam kız olduğumu ögrenince suratıma bile bakmak istememiş, ne bu insanların kız bebege olan ön yargısı?

Sakinleşme yöntemi olarak hiçbirsey bulamamıştım. Okuduğum kitaplarda genelde sayı sayarak sakinleşiyorlardı galiba, ben de bir sorun vardı ki sayı saymak beni tam tersine geriyordu.

Garip bir yapım var. Babam bunu her zaman suratıma vurur. Annemi sevdigim kadar babamdan da nefret ediyordum.

Babamın gürültüsüyle uyandığım gibi yataktan çıktım neyseki çok erken değildi lavobaya girip işimi giderdikten sonra siyah boru paça pantolon, düz beyaz tişört giydikten sonra çantamı hazırladım. Paramı şarj aletimi çantama koydum yatağımı üstün körü düzelterek odadan çıktım.

Mutfağa girdiğimde annem kahvaltı yapıyordu. "Bende seni çağırcaktım, hadi kahvaltını yap bugün seni okula baban bırakıcak. " çantamı masanın kenarına koyup iki üç bir şeyler atıştırmaya çalıştım yeni uyandığım için pek aç hissetmiyordum "ama istersen okula gitmeyebilirsin." şaşırmıştım annem ilk defa böyle bir teklifle gelmişti "niye ki?" Annem ilk önce duraksadı sonradan aklına birşey gelmiş gibi konuşmaya devam etti "ögleden önceki dersler boş olcakmis, biliyorsun okuldan bir kaç öğretmeninle arkadaşım." şaşırmadım annem herzaman benimle yakından ilgilenen kişi olduğu icin etrafımdaki herkesi tanıyordu "kardelen ben çıkıyorum hadi" babamın sesiyle anneme el salayarak "gerek yok okulun yanindaki birkac mağzada oyalanırım ben"

diyerek cantamı alarak kapıdan çıktım ayakabılarımı giyerek arabanın yanına gittim kapiyi acip iceri oturdum arabaya binmemle calismasi bir oldu babamla pek muhabetimiz olmazdı okula varınca arabadan inip babama el salayıp okul bahçesine girdim aslında okula girip ögretmenlere haber verip çıkmam daha verimli oldurdu ama buna gerek duymayarak çarşının içine doğru yürümeye başladım bir kaç mağaza gezdikten sonra pastaneden poğaça alıp okula doğru gitmeye başladım çalan telefonumla aniden irkilsemde hemen aramayı cevapladım "efendim defne" derin nefes alıp gölgelik yere geçtim

"okula geliyorum nerdesin",

"ara sokalardan birindeyim okula gidiyorum" defne rahatlamis şekilde nefes verirken

"konum at geliyorum beraber gideriz." dedi ve telefonu suratıma kapattı. Onun bu hallerine alışık olduğum için konumu attım. Ara sokakta durduğum için biraz hızlı olması benim avantajıma olurdu.

Okula hızlı varırım ümidiyle ara sokakalardan gidiyodum ki hayatımde bir adet defne olduğunu unutmuşum.

Yanımdan gecen siyah araba yavaşlayarak yanıma gelince gerilmiştim. Ön cam açılınca siyah tişört gözlüklü sakallı bi adam çıkmasını beklemiyordum. Dizilerde genelde dövmeli takım elbiseli adamlar oluyodu.

Dizi izlemeyi biraz azaltmam gerekiyordu.

"Merhaba, rahatsız ettim ama şuaraya nasıl gidebilirim?" diyince "Tabi, hiç sorun değil." dedim.

Kağıdı elinden alırken boş kağıtla karsılaşıcağımı düşünmüyordum. Tam kağıdın boş olduğunu söyliyecektim ki o an ağzımda bir bez parçası hissedince nefesimi tutum. "abi nefesini tutuyo ne yapacağız?" arabadaki adam "ne yaparsanız yapın, oğlum. Patron sağlam istedi." Adam yüzüme iyice yaklaşınca kendimi tutamayıp nefes aldım.

Defne'nin çığlığı ve arabaya bindirildikten sonrası koca bir boşluktu.

Bana ne yapıcaklardı? bilmiyorum. annem benden haber alamazsa ne yapardı? Bilmiyorum.

Defne ye birşey yaptılar mıydı, bilmiyorum.

BÖLÜM SONU