Dalya, eski aile evinin karanlık köşelerinde dolaşırken, kalbindeki derin bir boşlukla yüzleşmek zorunda kalıyordu. Evin duvarları, yıllar boyunca saklanan sırlarla doluydu; her bir çatlak, her bir gölge, ona kaybettiği kız kardeşini hatırlatıyordu. Dalya, gözlerini kapattığında, küçükken birlikte oynadıkları günleri hayal edebiliyordu. Kız kardeşi Elif, gülümseyen yüzüyle her zaman onun yanında olmuştu. Ama o gülümseme, bir gece aniden kaybolmuştu.

“Dalya, neden bu kadar üzgünsün?” diye sordu Elif, o günkü gibi canlı ve neşeliydi. “Hayat bu kadar karamsar olmamalı. Gel, bahçeye çıkalım, güneşin tadını çıkaralım!”

Dalya, Elif’in sesini duyduğunda kalbi bir an için hızlandı. Ama bu ses, sadece anılarının bir yankısıydı. “Elif, seninle bir daha asla bahçeye çıkamayacağım,” diye fısıldadı Dalya, gözyaşlarını tutamayarak. “Beni bırakıp gittiğin günden beri, her şey karanlıkta kayboldu.”

Evin karanlık köşelerinden birinde, Dalya’nın içindeki boşluk daha da derinleşiyordu. Kız kardeşinin kayboluşu, ona sadece bir kayıp değil, aynı zamanda bir lanet gibi geliyordu. Her gece, Elif’in kaybolduğu anı düşünmekten kendini alamıyordu. “Neden gitmek zorundaydın?” diye haykırdı Dalya, duvarlara. “Neden beni yalnız bıraktın?”

O an, Dalya, Elif’in kaybolduğu geceyi yeniden yaşadı. O gece, evin sessizliği içinde yankılanan bir çığlık, bir hayatın sonunu getirmişti. Dalya, bu karanlık sırların peşine düşmeye karar verdi; belki de Elif’in ruhu, onu bu lanetten kurtarmak için yardıma ihtiyaç duyuyordu.