🚬

“ Hadi geçelim, çaysadım yahu…” diyerek ortamın bütün romantizmini bozmuştum. Çünkü ben romantizmi tadında, dengede severim. Öyle cıvık cıvık uzadığında bana fenalık geliyor.

Mustafa gerçekten akıllı biriydi. Diğer erkeklere benzemiyordu. Bu durumdan aşırı hoşlanmadığımı hemen fark edip gülmeye başlamıştı.

“ Tamam evet geçelim hadi” dedi gözlerinin içi gülerken…

Oturmaya yeltendiğimizde nazikçe sandalyemi çekti.

“ Teşekkürler…” diyerek kibarca oturdum.

Oda sakince karşıma geçip oturduktan sonra masanın altından siyah bir termos çıkarttı. Bende hemen önümde ki bardağı, çayı doldurması için uzattım.

Çaylarımızı doldurduktan sonra masanın altından bir poşet daha çıkardı. Ben de onu izliyordum. Poşetin içinden pembe tabaklar çıkartınca kendimi tutamayıp gülmeye başladım.

“ Hayırdır komik bir şey mi var?”

“ Yani üstünde ki siyah takım elbiseyle, bu tabaklar… Yani fazla uyumlu… Hahahah”

“ Kızım bizim bir kız arkadaşımız var herhalde, gayet normal bu hallerimiz.”

Demek kız arkadaşın vardı he… Keşke benimde bundan haberim olsaydı. Gülümsedim…

“ Ben miyim bu kız arkadaşın?”

“ Evet…”

“ Bana da haber verdiğin için teşekkür ederim…”

“ A haberin yok muydu senin? Madem öyle bir şeyin daha haberini vereyim, birkaç yıla kalmaz biz seninle birde evleneceğiz.”

Bu sırada çayımdan tam bir yudum almıştım ki boğazıma takıldı.

“ Öhhö öhhö…”

“ Öksürme boşuna, görürsün evleneceğiz biz seninle…”

Evlilik bana gerçekten çok uzak bir konuydu. Ömrümde hiçbir zaman evlilik hayalleri kuran bir kız olmadım… Belki de evliliğe bir fobim vardı bilmiyorum ki…

“ Hayırlısı…” diyebildim sadece…

“ Sen benimle evlenmeyi düşünmez misin?”

“ Yani şöyle ki konu seninle evlilik değil aslında, evlilik.”

“ Nasıl yani?”

“ Yani evlilik benim hiç düşünmediğim bir şey… Çoğu zamanda anlamsız bulduğum bir şey…”

“ İyide neden?”

Bu sırada poşetten çıkarttığı çerezleri ve minik çikolataları tabaklara koyuyordu.

“ Yani bir gün biteceğine emin olduğumuz şeyi bile bile yapmak, hayatta bir kumar oynamak gibi…”

“ Neden biteceğine bu kadar eminsin ki? Belki bir ömür sürer nereden biliyorsun?”

“ Bak şu etrafına, hiçbir ömür süren bir şey gördün mü?”

“ Hayır ama yani biz görmedik diye bu yok olduğu anlamına mı geliyor.”

“ Biz görmedik diye değil. Bu böyledir. Her duygu her his bir gün bitmeye mahkumdur. Ya hu insanoğlu bile bu dünyada bir gün vadesini doldurup bitiyor, duygular mı baki kalacak?”

“ Ya kalırsa?”

Gülümsedim.

“Annen ve baban… Birbirlerini çok mu seviyorlar?”

“ Nasıl yani?”

“ Annesi ve babası birbirine gerçekten aşık olan çocuklar böyle düşünürler… Onlarda bu duyguyu gördükleri için, bunu başarabileceğine inanırlar…”

“ Senin annen ve baban birbirlerini sevmiyor mu?”

“ Yani bilemiyorum… Ama aşık değiller bunu biliyorum.”

“ Benim annem ve babam birkaç yıl önce boşandılar Mine…”

Şaşırmıştım… Hiç böyle bir şey beklemiyordum…

Devam etti;

“ Boşandılar ve ben aşkın, sevginin baki kalabileceğini düşünüyorum…”

“ Üzüldün mü annenle baban boşanırken…”

“ Çook…”

“ Anlıyorum…”

“ Neyi…”

“ Psikolojide iki tür bir davranış vardır. Birincisi olmayanı görüp, zaten yok ki, diyerek pes etmektir. Benim yaptığım gibi…

İkincisi de yok olduğunu bildiği için olmasını istediği şeye umut bağlar. Bu da senin yaptığın gibi…”

Sessizlik…

Devam ettim ;

“ Yani ikisinin de ortak paydası nedir biliyor musun? Yokluk…”

Çıkartıp bir sigara yaktım…

“ Çocuklar her zaman ailesinin karmasını devam ettirmek veya ettirmemek için elinden geleni yaparlar.

Her zaman ailesini suçlamış bir çocuk, evlendiğinde anne babasının ilişkisi nasılsa kendisi de aynı ilişkiyi yaşayacağı bir eş seçer. Ama bunu ilk başta hiç farkında olmadan yaparlar.

Evrenin sisteminde bunu kişiye böyle yaşatmasında ki sebep, anne babasını anlaması içindir. Suçlamayı bırakması için…

O çocuk bir gün büyüyüp babası gibi veya annesi gibi davrandığında idrak eder, ‘demek annem bu yüzden böyle davranıyormuş’ der… Ve kabullenme başlar… Suçlama biter…

Evren sisteminin bizden istediği en büyük şey, suçlamayı bırakmamızdır. Bunu da en iyi bize yaşatarak gösterir. “

“ Peki diğeri?”

Birkaç yudum daha çektim sigaramdan…

“ Diğeri ise acı çekmiş ve suçlamayı tam başaramamış çocuktur. İçten içe aslında başka bir dünyanın var olduğunu anne babasına kanıtlamak isteyen çocuktur. Çünkü sözleriyle kendini hiç onlara duyuramamıştır.

Aklında ki o umuda tutunur ve bunu gerçekleştirmek için elinden geleni yapar. Gerçekleştiğinde ise ‘ bak demek ki yapılabiliyormuş…’ der ve kendini zorla anne babasının karmasından soyutlamaya çalışır. “

“ Başarır mı?”

Yanımda ki küllüğe söndürdüm sigaramı… Söndürürken sigaramı seyrediyordum… Acımı anlamasın diye adeta gözlerine bakmamak için elimden geleni yapıyordum… Ben sigarama bakarken, o benim yüzümü her zaman ki parıl parıl bakışıyla seyrediyordu…

“ Üzgünüm… iki anlattığım örnekte başaramaz…”

“ E ama böyle hayat olmaz ki…”

“ Taa ki kişiler her zaman ailesinin karmasında olduğunu fark edip, bunlardan arınmayı seçene kadar. Bunu başardıklarında ancak karmadan çıkıp, kendi hayatlarını gerçekten inşaa edebilirler…”

“ E nasıl yapacağız bunu…”

“ Ohoo dur yahu…” dedim sıkılmış ve konuyu dağıtmak istercesine..

“ Ne ya ne güzel gidiyorduk, devam et işte…”

“ Çayım soğudu…” diyerek yarıda ki çayımı yere döküp bardağımı tekrar Mustafa’ya uzattım…

Allah'tan konuyu uzatmadı… Gerçekten sıkıldığımın farkındaydı. Bardağımı alıp çayımı doldurup, geri aynı yerine koydu. Bu sıra ben anlatırken birkaç meyvede çıkarmıştı. Onları ince ince kesip tabaklara güzelce koyuyordu…

“ Her şey mükemmel gözüküyor… Çok teşekkür ederim.” Dedim meyve kesen eline uzanırken…

Bıçağı bırakıp elimi sıkıca kavradı, “ Çünkü sen çok mükemmelsin ve olduğu her yer anında mükemmelleşiyor…”

Gülümsedim… Pembe tabaklara tekrar bir göz gezdirdim… Erkeklik gururunun benden önce gelmiyor olmasına sevindim… Gerçek bir kıro olsaydı, pembe tabağı alıp buraya getirmezdi, böyle masada oturmazdı bile… Ama hiç bundan erinmeden bunu yapıyor olması beni gerçekten öncelediğini gösteriyor…

He pembe tabakları siyah poşetlerle iyice saklamış getirirken ama olsun… Oda erkekliğin şanındandır ahahaha…