Hani insan bazen sadece ağız dolusu nefes almak ister ya işte tam şimdi o andayım.Ağzımı açıyorum ama o hasretinden yandığım havayı içime alamıyorum.Yanaklarımı şişirip öylece izledim karşımdaki manzarayı.Çocukluğum,ergenliğim şen kahkahalarım,deli dolu hallerim geçti gözümün önünden.Belki onlar şimdi kimsesizler ama bir gün onların değerini gerçekten bilen insanlar gelecek ve onlara koruyucu aile olup sevecekler mutlu edecekler onları.Zaten esas sevgiyi hak edenler de o insanlar bence.Çünkü onlar evlat yokluğuyla sınanan insanlar.Benimkiler gibi hiç düşünmeden tükürür gibi atmazlar evlatlarını.Hasbinallah dedim ne zaman bunu düşünsem sadece hasbinallah diyorum az kaldı hepsinden tek tek hesap sormama o kadar az kaldı ki içimdeki bu kinim diri oldukça da onların hayatını zindana çevireceğim.

"Gökçe Abla Gökçe Abla gelsene ne duruyorsun orada" sevgi evinin parmaklıklarının ardından seslenen çocuklarıma baktım.

"Keratalar naptınız bakalım ne var ne yok?Okulda açılacak var mı heyecan?" hepsi bir ağızdan heyecanlı heyecanlı anlatmaya başladılar.

"Durun tamam sakin,müdüre hanıma yakalanmayalım da yine azar yemeyelim ben geleyim içeri öyle konuşalım" yine hepsi mırıltılarla oynayıp kapıya doğru ilerlediler.Ankaradayım yaklaşık 2 senedir düzenli olarak bu sevgi evine geliyorum.Müdüre hanımla pek anlaşamıyoruz gelmemi istemiyor çocuklar beklentiye giriyorlarmış.Her gelmemde bir sorun çıkarıyor belki de haklıydı kadın şimdi ben çocuklara bundan sonra gelemeyebilirim dediğimde onlar içinde zor olacak.Ama bende kimsesizim onlar bana öyle iyi geldiler ki canlarım benim,masum varlıklarım.Kapıya geldiğimde seyit efendi siyah demirli kapıyı gürültüyle açtı.O da manyak biliyor ki biradan hep beraber müdüre cadısından azarımızı yiyeceğiz.Çocuklar her zamanki gibi üzerime koştu bende durdum kollarımı açtım.Bu his beni öyle ayakta tutuyor ki tüm acılarımı unutuyorum.Çocukları tek tek sararken aklımdaki tek soru onlara artık tayinimin çıktığını ve her şeyin başladığı yere dönüm noktama dönmem gerektiğini nasıl anlatacağımdı.Yüreğimde kabuk bağlamış yaralarımı kanata kanata iyileştireceğim yere kan kusup kızılçık şerbeti içtiğim yere dönme vakti.Ben Gökçe Devrim,Polis Özel Harekat Tim Amiri Gökçe Devrim,geliyorum.