Ben Derya Baykal. Hayatı zorunlulukla geçen o kız.

On altı yaşımdan beri hep ailemin dediğini yapmak zorundayım.

Yoldan geçen birisine sorsam hemen benim gibi bir hayat yaşamak ister. Ama onlar sadece kameralara yansıyan kadarını biliyorlar. Kameralar olmadığında ailem her zamanki hallerine döner yani kavga, bağırıp çağırmak gibi.

Huzurlu olduğum çok az yer var. Onlardan biri; arkadaşlarımın yanı, ikincisi; babamın olduğu yerler. Ama artık o yok. Üçüncü ise,tek kaldığım yerler.

Babam ben on altı yaşındayken trafik kazasından dolayı vefat etti. Abim ve annem hep beni suçlu buluyor bu trafik kazasından,ama o trafik kazasında bende vardım,ve baya bir ağır atlatmıştım. Bir ay boyunca yoğun bakımda kalmış,sonra normal odada üç ay kalmıştım. Bu trafik kazası benden küçüklüğüme dair bazı anılarımı aldı.

Hayatımın en mutlu günlerini yani.

Abim normalde hep soğuk davranırdı bana ama babam vefat ettikten sonra hep uzaklaştı ve bazen bana şiddetde uyguladığı oldu.

Annem babam vefat ettikten beş ay sonra başka bir adam ile evlendi. Ama bende onlar ile yaşamak zorunda kaldım.

Hayat çok garip istemediğin şeyleri bile yaptırır...

​​​​

​​​​​​​​​​​

​​​​

​​​​

​

​​​​​