Bir noktada kaybettim sevgiyi, nerede kaybettiğimi hiç hatırlamıyorum. Kim bilir belki de hiç var olmadı bu sevgi benim dünyamda, belki de ben sadece olmasını istedim. Kandırdım kendimi hep, sevildiğime inandırdım. Belki de gerçekten hiç sevilmeyi hak etmedim ben. Her şeyi yanlış yaptım ya da tüm doğrularıma rağmen olmadı. Hani bazen ne yaparsan yap sevilmezsin hesabı, öylece kaldım ben. Kalabalık alemin içinde, yalnız, kimsesiz kaldım ben. İçime akan gözyaşlarımı sildim, kırgınlıklarımı görmezden geldim ama ben o hiçlik durağından çok geçtim. Öncelikler alındı benden, evet çok hatalarım oldu. Belki de böyle bir sonu ben yazdım kendi kaderime. Yanlış yollara saptım, çok büyük hatalar yaptım, dönülmez yollarda büyük hevesler taşıdım küçücük yüreğimin üstünde ama ben hiç birini isteyerek yapmadım. Küçüktüm, doğru bildiklerim yanlıştı, bilemedim, anlayamadım ve öyle çabucak öğrenemedim. Yere sağlam basamadım ayaklarımı, doğruyu sığdıramadım kalbime, nerede yanlış onu buldum seçtim tüm geleceğime. Başarılı olamadım, yerimde sektim durdum sadece. Ben en olmak isterken hiç oldum. Kendimi ararken kayboldum. Takdir edilmek için çırpınan deli yanımı kimse görmedi.Uzakta çok arayıp özlediğim bağlarımın yakına gelince saniyeler içinde hiç edilişini gördüm. Çocukluğumda sırtıma yüklenmiş dertlerimle birlikte kapı eşiğinde bekledim ben, hata yapmamayı, sevilmeyi, eleştirilmemeyi... Sonra dünyanın en sahi yüzüne merhaba dedim ve ekledim,
"Ne olursan ol hayatta, istediğin mesleğe sahip ol, başarı ve şans senden yana olsun, gelirin yüksek, ufkun açık olsun. Ne olursan ol hayatta ama önce mutluluk seninle olsun, yoksa yürünen yolun, yapılan işin, kazanılan paranın ve de anın hiçbir kıymeti yok gözümde."