2013

Alina. Alina İzem Akın. Adım buydu. Anlamı soylu ve asil. Soyadımı bilemem ama ismimin yakıştığını biliyordum. Buradayım, gerçek ve canlı. Ayaktayım, dik duruyorum. Elimdeki kanlı bıçağa bakıyorum, midem bulanmıyor. Kim babasının kanından iğrenmezdi? Daha doğrusu, henüz 14 yaşındaki hangi kız çocuğu babasını öldürmek zorunda kalırdı ki?Alina. Alina İzem Akın. Buradayım, gerçek ve canlı. Ayaktayım, dik duruyorum ve bunu kimse, hiçbir zaman bozamayacak.

2024

Kestane rengi saçlarıma son bir kez daha baktım ve kan gölüne dönen lavabodan cesede bir kez daha bakmadan çıktım. Ellerimi temizledim, kıyafetimi değiştirdim ve gözlüğümü takıp otel odasını geride bıraktım. Şimdi tek yapmam gereken önüme çıkan tüm çalışanlara gülümsemek. Yapabilirsin, Alina. Sanki beş dakika önce bir tecavüzcüye bıçak saplamamışsın gibi gülümse, gülümsemene inan. İlk günkü gibi, gülümsemene inan çünkü minik Alina’nın buna ihtiyacı var. O daha fazla babasının cesedinin yanında kalamaz. Gülümse.

…

Restoranda işler fazlasıyla yoğundu. Ayaklarımı hissetmiyordum. Kapanışa daha 1 saat vardı. Armina evdeydi, kimi kandırıyorum, tabiki de yine bar köşelerindeydi! Ya ona bir şey olsa? Ya canı yansa? Ya uyuşturucu kullansa? Düşüncelerimden uzaklaşmak için başımı iki yana salladım. Şimdi ise 1 saat daha buradaki yavşaklara gülümseyip bir şeyler ikram etmem gerek. Gülümse, Alina.

…

Mekanı kapatmıştık. Arabaya binip Armina hanımı hangi barda zıkkımlanıyorsa oradan almam gerekiyordu. Arabama bindim ve her zaman gittiği bara gittim, içeriyi aradım, lavabolara baktım, üst kata çıkıp insanları bastım fakat Armina hiçbir yerde yoktu. Bir sürü sarışın ve genç kadını o zannettim, ama hiçbiri Armina değildi. Şehirdeki diğer barlara da baktım, gidebildiğim kadar gittim, Armina yoktu. Telefonu kapalıydı. En sonunda saatin 02:26 olduğunu gördüm ve eve sürmeye başladım. Eve geldim fakat evden de ses gelmiyordu. Işıkları açmaya yeltendiğimde, düğmenin üzerindeki kan elime bulaştı. Dondum, hayır, bu kandan değildi. Bu, kanın kime ait olduğundandı. İçeriye baktım, Armina yoktu fakat her zaman oturduğu koltukta küçükken ismini Flora koyduğu peluş bebeği vardı. Daha yakından baktığımda boynunda ve ellerinde kan olduğunu gördüm. Kanlı ellerinde ise bir zarf. Üstünde “Geçmişin Ölüsü, A.A’dan, kızım Alina’ya.” yazıyordu. Bu gerçek değildi. Yine fazla uykusuzluktan gördüğüm halüsinasyonlardan biriydi. Bu sefer ggülümseyemedim. Minik Alina beni dehşetle izledi, kanlı bıçağı tutan elleri titredi. Bıçak ellerinden yavaşça kaydı, yere düştü. O an başımı sertçe çarptığımı hissettim. Sonrası ise karanlık. Düşüncelerim durdu, zaman durdu, anılarım durdu, titremeyi bıraktım. Karanlık beni çağırdı, gel, dedi. Sen busun, dedi. O an, ne gerçek ve canlı hissettim, ne de ayakta ve dik dik durabildim. Sadece karanlık ve minik Alina’nın gözyaşları.

Baba?