Akşam üstünün serinliği ağrıyan başıma baskı uyguluyordu. Hava sıcaktı fakat nedense üşüyordum. Edebiyat kitabının üzerinde oyalanan gözlerim koskocaman olan açık camın üzerine gelince sıkıntıdan derin bir nefes çektim. Her şey neden bu kadar aptalcaydı ki?

Sandalyeden kalktığımda elim hemen telefona kaydı. Kapıyı açıp odadan çıktığımda Bett'i görmemle yerimden sıçradım.

"Bett!" Bağırışıma gülerken telefonunu cebine attı.

"Sakin ol bebeğim benim." Ona cevap vermek yerine odamın kapısının önünde ne yaoptığını sorarcasına bir bakış attımç

"Ha, Katie çağırdı. Bu gece bende kalın, diye. Ne dersin diye sormaya gelmiştim." Olur dercesine başımı sallamakla yetindim. Gözleri üzerimi süzdüğünde göz göze gelmemek için her tarafa bakıyordum. Başını hafif eğerek "Niss?" Dedi. Gözlerim gözlerine geldiğinde "Efendim?" Dedim.

"İyi misin?"

"Evet. Neden ki?" Hiç iyi değilim Bett.

Omuz silkerek odasına girdiğinde içimi basan sıkıntıdan telefonu kenarda ki rafa koyup mutfağa doğru amaçsızca yürümeye başladım. Ne yapacağımı bilmediğim nadir zamanlardandı. Ne yapacaktım? Başıma aldığım bela küçük bir şey değildi.

Dolaptan bir bira şişesi çıkardıktan sonra küçük bir kadeh çıkardım ve doldurdum. Fakat birayı içerken duyduğum mesaj sesi ile birayı püskürtrmemek için zor tuttum kendimi. Gerilmiştim. Gereğinden fazla...

Sakin ol kızım, belki Katie yazmıştır?

Hayır, o yazamazdı çünkü yeni numaramı daha rehberine eklememişti bile.

"Niss, mesaj sesi senin telefondan mı?"

"Büyük ihtimal, şimdi bakıyorum." Kahretsin. Başka bir kelime yetmezdi.

Bett onaylayan bir ses çıkardığında kadehi kenara koyup telefonu koyduğum rafa doğru ilerlemek için koridorda yürümeye başladım. Telefonu aldığımda kalbim fırlayacaktı.

Ekranı açtığımda gördüğüm şey ise nefesimin kesilmesine neden oldu.

Bilinmeyen numara: Sonuç?