Merak ediyordum. Acaba gerçekten benden sıkılmış mıydı. Olabilirdi. Neden olmasın ki. Sonuçta sadece mesaj üzerinden tanıştığım bir insandı.

Şırnaktayım bir aydır. O da Şırnak'ta olduğunu söylemişti ama burada kimse yoktu. Tanırdım. Buna eminim. Çalıştığım okul tamda askeriyenin karşısındaydı.

Soğumuş kahfemi bankın üzerine bırakıp sınıfa girdim. Daha çocuklar gelmemişti.

Telefonu açtığımda bir sürü mesaj vardı. Barandan. Sessizde olduğu için duyulmanıştım.

Baran: Eylül...

Baran: neden bu kadar yazdın

Baran: telefonu açınca dedim ki ne oluyor

Baran: ilk başta kendine gelemedi

Baran: hey

Baran: şimdi de sen yoksun

Baran: büyük ihtimalle sen göreve gitmedin

Sen: ohhhh şükür ya

Sen: neredesin sen

Sen: aklım çıktı birşey oldu diye

Sen: iyi misin?

Sen: yaran var mı

Baran: birşeyim yok

Sen: neredesin sen şimdi

Baran: nerede olacağım karargahtayım

Sen: cama çıksana bir

Baran: ne alaka

Sen: çık sen çık

Baran: iyi tamam çıkıyorum

Telefonu kapatıp bende çıktım dışarıya

Askeriyenin pencerelerinde tek tek dolandı gözüm. Tek bir yerde durdu.

Baran.

O buradaydı.

Onun da gözleri beni buldu.