Baran göreve gitmişti, cansu söylemişti. Cansu ve Barlas barışımıştı. Onlar için sevinmiştim.

Deniz beni çağırmıştı, diğer kızlarda olacaktı. Güneş ve Umay ile de tanışmıştım. İkiside tatlı kızlardı, Umay göreve gitmişti.

Baran geldiği zaman onunla konuşmam gereken şeyler vardı.

Evet artık kocamız olduğunu kabulleneceğiz dimi.

Kocam derken.

Hazırlanıp kızların yanına gitmem gerekiyordu. Ama ilk önce kalkıp su üzerimdeki uyuşukluğu atlatmak gerekiyordu.

Telefonumu alıp kimin aradığına bakmadan açtım, aynı zamanda da mutfağa gelip kahve koymuştum.

"Alo."

"Alo." Karşı taraftan gelen ses barana aitti. Telefonu kulağımdan çekip baktım, bu baran değildi.

"Baran, sen misin?" Evet oydu ama emin olmakta fayda vardı.

"Benim, benim." Dedi. Sesi nefes nefeseydi. Gelen kurşun sesi ile telaşlanmaya başlamıştım.

"O ses neydi öyle, baran neredesin!"

"Beni iyi dinle, bu zamana kadar seni üzdüysem özür dile-" sözünü hızla kestim.

"Baran ne anlatıyorsun sen."

"Buradan çıkarmaya bilirim Eylül, hakkını helal et." Dedi. Ne saçmalıyordu bu.

"Bak sapa sağlam gelmezsen seni affetmem tamam mı?" Dedim. Güldü dediğime.

"Я люблю тебя, красивая." Dedi ve hat düştü.

"Seni seviyorum güzelim."

"Ne dedi şimdi bu." Diye söylenirken beni aradığı numarayı tekrar aradım. Tek kullanımlık telefondu. Allah kahretsindi.

Birisine daha geç kaldık.

"Kes çeneni be."

"Evet Eylül kendi kendimize konuştuğumuza göre iyice kafayı yedik."

Babanı arasana.

"Doğru lan."

Babamı aradım, birkaç saniye sonra açıldı.

"Baba." Dedim. Sesim ağlamaklı çıkmıştı.

"Eylül birşey mi oldu."

"Baran baran beni aradı, kurşun sesleri geliyordu." Dedim.

"İt herif ölümle burun burunayken bile kızı rahat bırakmıyor." Dedi. Koyun can derdinde kasap et derdinde.

"Baba ne diyorum ben."

"İyiler, kurtuldular ve geliyorlar." Bir oh çekip telefonu kapattım. Şimdi kahvaltı edip kızların yanında gidebilirdim.

Son 

Selamlar efendim.

Aklıma baranı öldürmek gelmedi değil ama acıdım sonra.

Vote vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın 💚