Deniz Kokan Menekşenin giriş bölümüne hoşgeldiniz. Umarım beğenirsiniz, bol bol yorumlarınızı bekliyorum şimdiden iyi okumalar dilerim.

"Kendimi unuturum, menekşelerimi unuturum ama senin denizini asla unutmam."

_____________________________________________

Belki de hayat tekrar yaşacağımıza kandığımız zaman öldürüyor bizi. Belki de bedenimiz öldü sanıyoruz ancak bizim ruhumuz ölüyör. Yürüdüğümüz yolları unutuyoruz, konuştuklarımızı, duyduklarımızı, gördüklerimizi hatta sessizce attığımız çığlıkları unutup ölüyoruz. Ah o sessiz çığlıklar. Sessizce döktüğüm gözyaşlarım, sessizce attığım çığlıklar ve umutla ettiğim dualar. Umut, hayatım boyunca peşinde süründüğüm ama sonunda hayal kırıklığına vardığım o iğrenç yol. Aslında bizi umut da öldürür.

Hayatım boyunca umutla nefes aldım,bekledim hep umutla yaşadım. Ama sonuç hep hayal kırılığı oldu. Yine umutlandım, yaşacağımı düşündüm ancak nefes aldığım, aşık olduğum denizimde boğuldum. Umutlarım benimle birlikte denizin derinliklerine battı. Tıpkı darbe alan bir korsan gemisi gibi.

Ben Violet. Bir zamanlar güzelliği ile dillere düşen o zavallı kız. Asterra Krallığının biricik prensesi.Menekşeleri seven, menekşe kokan kız. Denizlere ve özgürlüğe aşık olan nefes almayı seven o kız. O kızdım. Ancak o nefes alan kızın nefesini kestiler, özgür ruhunu birer hiçmiş gibi bir kenara attılar, denizlere ve menekşelere olan sevgisini öldürdüler.

Ve geriye kanla kaplanmış o iğrenç kadın, o iğrenç Violet kaldı...