Derin nefesler alarak önünde bulunduğum kapının kulpuna baktım titreyen elim kapı kulpuna gidip geliyordu yanımda dikilen asker iyice sıkılmış olucak ki "hadisene kızım komutanı bekletme" diye beni azarladı yeterince gergin değilmişim gibi iyicene gerim gerildim elimi kaldırmadan kulpun hizasından kapıya 3 defa vurup onay aldıktan sonra içeriye girip asker selamı verdim dik durmaya çalışıyordum ancak duramıyordum yaptığım hatanın ve alacağım cezanın farkındaydım belkide haklılardı bu meslek benim gibi bir kıza oturmuyordu kaldıramıyordum okuluda zar zor bitirmiştim zaten "asker diyeceğim ama askerlik bir başarını göremedik değil mi ?" Diye sözüne başladı komutan gür sesiyle asker selamı verdiğim elim başımdan sağ yanıma düştü aynı zamanda bakışlarımda düştü haklıydı benim şimdiye kadar hiç bir başarım olmamıştı "haklısınız komutanım" dedim komutanım derken sesim oldukça titremişti askerlik benim için onur duyucu bir meslekti ama ben yerin dibindeydim buda benim suçumdu abimi dinleyip uslu bir kız olup tıp fılan okumam daha doğru olabilirdi ama ben asker olmak için çok çabalamıştım fiziksel olarak yetersizliğim aşikardı ama zeka konusunda çok çevik biriydim zekam olmasa bu günlere kadar gelemezdim biliyordum komutan bu halimi görünce ister istemez yumuşadı beni bebekliğimden beri tanıyor seviyor olsada bir askeri olarak sevemiyordu benim gibi başarısız bir asker sevilemezdi zaten en sonki operasyonda elimden bir teröristi kaçırmıştım adam elimden kaçtığı gibi bizimle dalga geçmek için basına çıkmıştı basın yayınında açık açık "Türkler artık eskisi gibi değil galiba" diyip kahkaha atmıştı o yüzden kim bana ne derse haklıydı milletime laf söyletemezdim komutanım Orhan albay otur diyip karşındaki sandelyeyi işaret etti ikiletmeden oturdum Orhan albay masasındaki çekmeceden bir dosya çıkardı dosya benim dosyam olmalıydı dosya çıkarması ya askerlikten atıldığım yada eğitime yollandiğımın işaretiydi komutanıma meraklı gözlerle baktım Orhan albay ise dosyayı önüme uzatıp derin bir nefes aldı seyrek beyaz saçlarında gezdirdi elini ve geriye yaslandı "gidiyorsun erna uzun bir süre burada olmayaksın burdan daha zorlu bir yere gidiyorsun" diye açıklama yaptı komutan sadece başımla salladım ve dosyamı alıp dışarı çıktım Orhan albayda böyle olsun istemezdi ama onunda elinden birşey gelmiyordu bana yeterince sabretmişti bu benim son şansımdı artık eğer gittiğim yerdede kendimi geliştiremezsem askerlik hayatım biticekti karargahtan çıkış için verilmesi gereken bir iki imzam vardı onları vermek için yürürken herkes bana bakıp benim hakkımda konuşuyordu bu duruma alışmıştım becereksizliğime hep böyleydim yaşantım boyunca insanların dedikodularına maruz kalmıştım abim olmasaydı belki şiddetlerinede maruz kalırdım bilemiyorum abim bu yaşıma kadar beni her türlü savunmuştu ama artık oda yoktu onu çok özlüyordum ama elden gelicek birşey yoktu imzalarimi attıp çıkışımı yaptım Kawasaki markasına ait zx10r motoruma binip birazcık ankara sokaklarında düşüncelere dalarak son defa turladım....