Bana cehennemi yaşatan tanrı'ya,

sonsuz nefretim ve incinmişliğimle

karşı gelişlerime rağmen beni

her seferinde affettiği için

teşekkürler.

1. Bölüm

"Gidiyorum bayım," dedim sesim titrerken. Boğazımda bir yumru vardı ve ellerimle oynayıp duruyordum.

"Gidebilirsin," dedi kayıtsızca. Yüzüme bile bakmamıştı.

"Lakin bu sefer temelli gidiyorum." Gözlerim dolmuştu, sesim titriyordu ve ben her şeye rağmen dimdik durmak için uğraşıyordum.

Tesekkürler bayım. Giderken bile canımı yakıyorsunuz, her zaman ki gibi.

Şimdi ben sizi hiç affetmeyecektim ya bayım. Tanrı, sizi bir gün affeder miydi? Affetmesin istedim. Benim affedemediğim kimseyi taneı effetmesin istedim. Bencillikti belki bu ama yine de... siz affedilmeyi hak etmiyorsunuz bayım. Siz... siz hiçbir şeyi hak etmiyorsunuz.

"Git," dedi gülerek. "Gidebilecek kadar cesaretin varsa gitsene, ne duruyorsun?"

Sustum. Sadece sustum. Bilerek canımı yakacak cümleler sarf eden herkese sustum ben. Dün de susmuştum zaten yarın da susacaktım. Ben cümlelerimi anlayacak birisiyle karşılaşana kadar hep susacakatım artık. Van Gogh'un dediği, kelimelere gerek kalmadan beni anlayacaklarını sandım meselesini geçmişti olay. Artık insanlar konuşsanda anlamıyordu. Herkes her şeyi farklı yere çekiyordu. Kimse tam anlaşılmıyordu.

Ben cevap vermeden ona bakmaya devam ediyordum. O da bana bakıyordu. Sonra arkamı dönüp gittim. Zaten yakında temelli gidecektim.