Gelmişti. Gelmişti ve ben ona boyun eğmekten başka bir şey yapamamıştım. Kendime verdiğim sözler anlamını yitirdi. Teşekkürler bayım. Sayenizde gözümde hiç değerim kalmadı.

İnsanın kendi gözünden düşmesi... Ben bundan sonra kendimi bir daha zor toparlardım. Tanrıdan yardım istemeliydim. O'na giden kapılar hep açık ne de olsa. Sana asla sırt çevirmiyordu. Sanırım tanrıyı bu yüzden seviyordum.

Ama ne kadar yalvarsak boş, tanrı bazı günahları affetmiyordu.

Tanrıya inanmak farklı bir boyuttu. Yalan söylemiyordu. Belki de bu daha korkunçtu.

Tanrıya ne kadar inanıyordum acaba? Belli bir boyutu var mıydı bunun? Var deyince inanmış olmuyor muyduk?

Fakat tanrıya kırgındım. Çünkü bir konuda tanrıyla kavga halindeyim, orta yolu bulmamız lazım. Benim ölmem onun da beni affetmesi lazım.