Tek bir dalgadan doğdu Çakal, Tilki ve Kurt.

Güneştir Tilki’nin gözü, yumduğunda Kurt çıkar ortaya, Çakal izler döngülerini.

Bedeniyle sürünmüş yeryüzünde, vermiş insanlara çayları ve dereleri; tapmışlar Yılan’ın doyuruculuğuna. Boğulmuşlar karanlık sularda, taşımış denizatı onları adalara.

Karalarda tekrar etmişler: Tanrıların ruhu Çakal, Tilki ve Kurt’tur; biri olmazsa diğeri kaybolur. Dalgalar bir ruh oluşturur, aynı dalgadan doğanlardır onlar. Üçtür, birdir. Ayrı değil, gerçektir. Çakal beslenir, Tilki izler, Kurt yönetir.

Aynı dalgadan doğan üç ruh birleşmiş, ben değil biz demiş.

Nereye gidiyoruz Kurt?

İlerlemeye.

Ne yapacağız Tilki?

Onları birbirine düşüreceğiz.

Hayır! Biz yiyelim!

İnsanlar görmüş onu, dört ruhun da kabul olduğunu. Kaybolmuş Tilki, Çakal, Kurt ve insan. Birleşmişler tek bir bedende, kabul etmiş onları insan. Açmış yüreğini, aklını ve zihnini. Çekmiş dalganın üç kardeşini ruhunun en derinine.

Ayrı doğmayan ama ayrılan üç ruh, ilk kez bir adamın bedenine tünemiş. Akılları birleşmiş; insan ruhlara, ruhlar da insana dönüşmüş. Kaybolmuşlar, bir zihin olmuşlar. Gördükleri gördüğü, hissettikleri hissi olmuş hepsinin.

Dört ruh, tek isimle ilerlemiş.

Demişler ona…

Rha.