Merhaba ben Aysel 25 yaşında yazılımcı oldukça içine kapanık bir kızım yakın bir arkadaşım var Melisa ben ne kadar içine kapanık sam Melisa da o kadar dışa dönük bir kız anlaşıyor olmamızı buna bağlıyorum bazen zira başka biri olsa benim suskunluğuma fazla katlanmaz sıkılır kendine başka arkadaşlar bulurdu . konuşmadığım için küçükken bir çok kez ailem beni piskoloğa götürmüş ama bir sorun olmadığına karar vermişler toplumla uyum sağlıyamayan bir çocuk oldum her zman ama mutsuz olduğum pek söylenemezdi asıl fazla insan çevremde olunca tedirgin olurdum kimseye bunu hiç söylemesem de bazen farklı şeyler görüyorum kısa süreli olan şeyler ama bunları gördüğümde kendim de olmuyorum dışarıya kötü etki bırakıp hastaneye yatmaktan da korkuyorum o yüzden de ne kadar az insan o kadar iyi benim için.

Şuan yaz tatilindeyiz Melisa da bende iş yerimizden izin aldık. Bu arada Melisa da gazeteci ve işinde de gayet iyi.iznimizi ne kadar tatil yapmak için kullanmak istesek de bir kaç ay önce annanemin rahatsızlanması sonucu memleketime köyüme gitmeye karar verdim .ne kadar uzun zamandır annanemi görmüyor ve çok konuşmuyor olsam da hem annemi hem dede mi çok sevmişimdir.küçükken çok uzun zaman onların yanında kaldım ve beni anlayan tek insanlar olduklarını düşünürdüm hep ve köyümü çok severdim ne zaman istanbula gelsem gözümün önünde geçen o tuhaf sanrılar olurdu ama köydeyken onları bile görmüyordum içimde sadece huzur vardı.evinize varınca gelen o rahatlama hissi sarardı beni oraya gidince ama sonradan annem ve babamın işi benim okulum derken gidemez olduk köye.Ne kadar annanem için üzülmüş olsam da tekrar o huzuru yakalama umudu uyanın ca içimde mutlu olmuştum.

Şimdi yoldayız hatta nerde varmak üzereyiz köye. Her zman olduğu gibi direksiyon da ben varım Melisa her zman yan koltuk prensesi olup dj edasında takilmayı sevmiştir.

Melis; şimdi bizim soğuk revaninin sıcak revani olduğu yer burası öyle mi

Aysel; Melis kaç kere diyicem bana öyle seslenme diye ama geldik mi diye soruyorsan evt geldik şuradan sağa dönünce ev gözükücek ama ağaçlık var ilerde buraya park edicem o yüzden al valizlerini takıl peşime

Melis; ay tmm ya ne dedik sanki evi de merak ediyorum gidelim bakalım

Aysel önde Melis arkada vardılar eve Aysel şimdiden duygulanmıştı hiç değişmemişti aynı tahtadan kulübeyi andıran küçük ama en samimi anıları barındıran o eve baktı ve gidip çaldı kapıyı. Kapıyı 30 lu yaşlarında bir adam açtı ve kıza buyrun dedi Aysel adamı görünce çok şaşırdı ne kadar da dedesinin gençliğine benziyordu adam Aysel kendini tanıtarak

; ben Mahmut dedenin ve kiraz nene nin torunuyum onları ziyarete geldim siz kimsiniz

Adam sert bir ifadeyle "ben Mahmut karımın ismi de kiraz ama bahsettiğin deden olduğumu sanmıyorum bu köyde de bu isimlerde başka biri bulunmaz siz doğru geldiğinize emin misiniz "dedi.

Aysel şaşırdı adamın sözlerine sonra sinirlenerek" bakın kim olduğunuzu bilmiyorum ama bu evin sahibini nasıl tanımadığınızı anlamıyorum izin verirseniz evime girmek istiyorum" dedi.

Ayselin sert çıkışına adam da sinirlenmişti" bak hanımefendi bu evin tek bir sahibi var oda benim buraya hangi amaçla geldiyseniz o amacınızdan vazgeçip gidin çünkü ben Kandıra bileceğiniz biri değilim "sonrada kapıyı kapattı iki kızın yüzüne Aysel ne olduğunu düşünüyordu o adam kimdi burda ne işi vardı dedesi nerdeydi ne kadar tekrar kapıyı çalmak istese de adamın açmıyıcağını düşünüp valizlerini üstüne oturup beklemeye başladı iki kız eninde sonunda dedesi gelip bu adamı ordan çıkarıp torununu içeri alıcaktı.