GİRİŞ

Yine ondaydım. Yine onunlaydım. Sadece onunlaydım aslında. O bundan habersiz. Alaz...Karanlığıma ışık saçmalıklarına girmeyeceğim benim ışığım yok. Aydınlık tarafım yok.

Adım Çığlık. İçindeki çığlıkları susturamayan bir Çığlık.Soyadım yok. Küçük yaşta yurda bırakılmış her çocuğun soyadıyla aynı. Arslan. Bu kadar. Gerçek bi soyadım bile yok.

Atılan basketle daldığım düşüncelerden uzaklaştım. Gözüm ona kaydı. Çok fazla ses var,kulaklıklarımı almayı unutmuşum. İçimde garip bi hüsran geziniyor. Kötü bir haber var.

O yine çok güzel.

Sadece onunla tekken duygularım bana ait. Bana ait olan tek duygunun sahibi o.

Aşk. 

Yemekhanedeki gürültüyle kafamı camdan çevirip kargaşanın sebebine odaklandım. Tarifi imkansız bi hüzün kapladı içimi. Ve bağırışlar. Cılız bi çocuk hocanın yanına koşturdu. Yeniydi belli.

"Kü-kü-tüphanede bir ceset var."

Bu cümleyle ortalık birbirine girdi. Başım çatlamak üzereydi.

Korku,heyecan,acı,merak...

Bana bahşedilen bu özelliğe bir kez daha lanet ettim. İnsanların duygularını duyabildiğim için kendime bir kere daha lanet ettim.

Evet yanlış anlamadınız. Ben Çığlık Arslan insanların duygularını duyabiliyorum ve yönetebiliyorum.