"Korkmuş görünüyorsun Savcı, seni bu kadar korkutan nedir?"

Başımı hafifçe sağa yatırdım ve karşımdaki karanlık silüete odakladım gözlerimi. "Gecenin bir vaktinde, yatak odamda aradığım bir suçlunun bulunması," dedim sesimin titrek çıkmasını engelleyerek.

"Biz suçlu muyuz Savcı?" alaycı sesi sinirlerimi bozarken rahatsız bir biçimde yatağımda kıpırdandım. "Adaleti biz sağlarız, siz değil ve bu sizi suçlu yapar."

"Hakimin vereceği ceza beni tatmin etmezdi."

"Onun cezasını en iyi şekilde devlet verecekti, senin cezanı da vereceği gibi," dedim sesimi yükselterek.

Başını hafifçe eğdi ve küçük bir kahkaha sesi çıktı dudaklarından. "Ağır konuşuyorsun Savcı, beni yakalasan dahi adalete teslim etmeyeceksin," dedi küçümsercesine.

"Beni öldürmeye mi geldin?"

"Seni öldürürsem, öldürmenin bir zevki kalmaz Savcı."

"Kimsin sen?" şaşkınlık içerisinde sorduğum bu soruyu cevaplamasını beklemiyordum ama yine de sormuştum. Bekledim, o da bekledi. Dakikalarca konuşmadık. Yatağımda sabırsızca otururken siyah eldivenleriyle bir anahtarla oynayan silüeti izliyordum. "Beni tanıyorsun Savcı," dedi, keskin bir ses tonuyla.

Şaşkınlık tüm vücudumu esir alırken nefes alamadım. Tanıyor muyum? bu imkansızdı. Duruşu, hareketleri, yürüyüşü... Her şeyiyle bir yabancıydı o.

"Tanısaydım sormazdım," dedim. "Katilleri buluyorsun ama beynini kaybetmiş gibi görünüyorsun," korkudan terleyen avuçlarımı geceliğime sürterek kurutmaya çalıştım. Karşımdaki kişi kimdi?

"​​​​Yakaza, derler bana Savcım."

Ayağa kalktı ve anahtarı komodinin üzerine bırakırken "Kapıda unutmuşsun," dedi. Odanın karanlık olmasından dolayı siması seçilmiyor, bir tek beyaz dişleri hafifçe belirgin oluyordu. Arkasını döndü ve hiçbir şey olmamış, yaşanmamış, sanki buraya hiç gelmemiş gibi kapıdan dışarı çıktı.

Yakaza denilen lanet bir herifi tanımıyordum!

★★★

Birinci bölüm olduğu için kısa tuttum.⭐💫

Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın.✨

​​​​İyi okumalar...♡

​​​

​