Aç gözlerini, gör gerçeği.

Bul gerçekleri kurtar kimsesizleri,

Umut ol umursanmayanlara, ışık yak yollarına,

Hadi kurtar onları daha fazla insanın canı yanmadan,

Unutma kimsesiz onlar sana ihtiyaçları var.

Ne olursa olsun kurtar onları,

Onların uğruna yok olsan bile,

Bu yolun sonunda delirecek olsan bile.

Gelecekten Kesit

Simsiyah gözlerinde bir ışık aradım ama yoktu. Hissiz bakışları benim üzerimde bile değildi. Ellerindeki kelepçelere bakıyordu boş bir ifade ile. Korkmuyordum ondan ve burada olan hiçbir hastadan ama nedenini bilmem karşımdaki siyah gözlerin sahibinden garip bir enerji alıyordum. Kimseye karşı hissetmediğim bir enerji.

"İyileşmek ister misin?" Dedim kısık bir sesle. Bakışları sonunda beni buldu. Sorduğum soruya karşılık bir süre düşündü ve sonunda başını iki yana salladı. İyileşmek istemiyordu.

"Peki neden? Neden iyileşmek istemiyorsun?" Hissiz gözleri yüzümün her yerinde gezindi. Yüzümü her detayını inceledi, bakışları en son gözlerimde durdu. Uzun bir süre gözlerime baktıktan sonra omuz silkti.

"İyileşemeyeceğimi biliyorum." Dedi buz gibi bir ses ile. İstemiyorum demedi, iyileşemeyeceğimi biliyorum, dedi. Aslında iyileşmek istiyordu ama bu konuda bir umudu yoktu. Ona umut olabilirdim. Yüzümde şefkatli bir gülümseme oluştu.

"Ama ben seni iyileştirebilirim." Dedim en samimi halimle. Güldü. Sahte bir gülüştü bu ama yine de gülmüştü. Ruhsuzluğuna rağmen gülüştü, bu da bir şeydi.

"Ben iyileşmem doktor, kendini boşuna yorma ve sal beni, yoksa bu yolun sonunda delirirsin," Dedi alayla. "Aynı benim gibi." Dediklerini umursamadım, böyle bir cevap vereceğini bekliyordum. Birkaç adımda ona yaklaşıp tam karşısında durdum. Boy farkımız yüzünden başımı kaldırıp onun simsiyah gözlerinin içine baktığımda yine aynı hissizliği gördüm.

Yaptığımın yanlış olduğunu bile bile avucumu yanağına yasladım. Hissiz bakışlarından ani bir değişim oluştu. Şaşkınlık. Bu hamleyi yapmamı beklemiyordu, aslında bende böyle bir şey yaptığıma inanmıyordum ama yapmıştım bir kere geri dönüşü yoktu. "Seni iyileştireceğim söz veriyorum," Başımı omuzuma yatırıp gözlerinin içine daha da derin baktım. "Bu yolun sonunda delirecek olsam bile seni iyileştireceğim." Hiçbir tepki vermedi. Boş bakışları ile yüzüme bakmaya devam etti. Saniyeler önce şaşkınlık ile bakan simsiyah gözler yine bomboş bakmaya başlamıştı. Ruhsuz haline geri dönmüştü. Kafasını iki yana salladı.

"Yapamazsın," Dedi.

"Yaparım." Dedim bende karşılık vererek. "Elimden gelen her şeyi yaparım." Tekrar kafasını iki yana salladı.

"Boşuna kendini yorma doktor. Ne sen, ne de bir başkası beni veya bizi iyileştiremez." Sesinde ki umutsuzluk canımı yakıyordu. Sesinde ki inançsızlığı kalbimin acımasına neden oluyordu.

"Ben sizi iyileştireceğim. Ben seni iyileştireceğim." Kelimelerim faydasızdı, bana inanmıyordu, bana güvenmiyordu. Ama benimde onlardan vazgeçme gibi bir niyetim yoktu. Bana güvenene kadar, bana inanana kadar peşini bırakmayacaktım. Üzerime eğilip boylarımızı eşitledi.

"Vazgeçeceksin." Diye fısıldadı.

"Sizden ve senden asla vazgeçmeyeceğim." Dedim ona umut olmak için, onu iyileştirebileceğime inanması ve bana güvenmesi için. Lâkin o hâlâ boş bakışları ile bana bakmaya devam ediyordu.

"Vazgeçeceksin. Bizim iyileşemediğimizi anladığın an, vazgeçeceksin."

"Vazgeçmeyeceğim!" Net ve sert çıkan sesim sayesinde saniyeler sonra tekrar siyah gözlerinin şaşkınlığın bulaşmasına neden olmuştu. "Sizden asla ama asla vazgeçmeyeceğim. Anladın mı beni?" Ani bir kararla kemikli yüzünü avuçlarımın içine aldım. "Ya bu yolun sonunda beraber iyileşiriz ya da beraber deliririz. Başka yolu yok! "

Parıltı.

Onunla tanıştığım zamandan itibaren gözleri bomboş bakıyordu, arada bir şaşırırdı ama daha sonra o boş bakışlara geri dönerdi. Bu zamana kadar siyah gözlerinde bir ışık görmemiştim. Ama şimdi ilk defa o gözlerde bir parıltı görüyordum. Bir umut ışığı gördüm kapkaranlık gözlerde. Ve o umut ışığı bana da umut oldu.

Sözümden dönmek yoktu.

Dediğim gibi ya beraber iyileşecektik ya da beraber delirecektik.