1 Sene Sonra

Günümüz

Saniyeler önce indiği arabanın kapısını kapatıp bakışlarını içindeki karanlığa rağmen ışıl ışıl parlayan caddede gezdirdi. Sokak lambasının loş sarı ışığında hava çiseliyor, hafif bir rüzgâr esiyordu. Rüzgârın savurduğu dağınık saçlarını kulağının arkasına sıkıştırmış ve karanlık sokakta su birikintileri arasında yürümeye başlamıştı. Arkası dönük halde elinde siyah şemsiyesiyle duran genç adamı süzmüştü bakışlarıyla. Arkası dönük genç adama geldiğini belli etmek istercesine topuklarını yere vurmuştu zaten, duymamış olması imkansızdı.

"Niye geldin?"

"Senin için"

"Geldiğin gibi geri git öyleyse"

"Gülşah"

"Gülşah yok artık... Gülşah kalmadı, taze bitti... Onu sen öldürdün... Şimdi kalk git kendine bir taziye evi kur... Otur başına ağla"

"Gülşah"

"Seninle tanıştığımda öyle bir andaydım ki... Başıma bunların geleceğini" dedi ve sinir bozucu bir gülüşle ekledi. "Kayıp bir kalbin sahibi olacağımı... O kalbin lanetli olduğunu, sahibinin yıllar yıllar önce hatta yüzyıllar önce ölmüş olması; fantastik gerilim romanı gibi biri oturup anlatsa eline bir psikiyatri kartı tutuşturdum, hastaneye gönderirdim biliyor musun? Ama şimdi gülüp geçemiyorum... Öylece hayatımın mahvoluşunu izliyorum, bir savaşa dahil oluşunu izliyorum"

"Hala bir..."

Dudaklarından hayır manasında dökülen nidayla işaret parmağını iki yana sallayarak konuşmaya başlamıştı. "Şans dediğin şey ne? Söylesene... Biliyorum o geri gelsin istiyorsun"

Kürşad "Hayır" dedi itiraz dolu bir sesle. "Hayır ben sadece seni korumaya çalışıyorum"

Gülşah "Defol git buradan..." dedi ve ellerini duvara dayayarak saniyeler önce girdiği sokağın başına doğru baktı.

"Yapma... Beni bir dinle"

"Beni hastanede gördüğün ilk o an dönüp arkanı gitseydin keşke, bunların hiçbiri yaşanmazdı diyeceğimde o bile planlıydı belki de senin için... Bundan bile emin olamıyorum... Artık hiçbir şeyden emin değilim"

"Taşıdığın kalp senin sonun olacak, beni dinlemezsen"

Gülşah "Ne olur ölür müyüm?" dedi burukça bir gülümsemeyle devam etti. "Benim için fazla mutlu bir son olur bunca yaşanandan sonra" diye karşılık vermişti. O kadar yorulmuştu ki artık sonunun nasıl biteceğiyle ilgilenmiyordu, bir sonu olur muydu onu da bilmiyordu ama... Bir son vardı evet, yazılan bir son ama kimi öldürür kimi güldürürdü bilmiyordu... Belki de kimseyi öldürmez güldürürdü, belki de yüzünde gülümsemesiyle ölüme yürürdü. Zaten kim isterdi ki savaşın ortasında başkasına ait bir kalbi kaburgalarının arasında taşımayı?

Bazı anların ve duyguların ucu açıktı bu hayatta; doğum ve ölüm gibi... Sizi doğururken anneniz korkardı zarar görmenizden. Doğduktan sonra da siz zarar görmekten korkardınız bazen normal hallerde bazen de hastalıklı hallerde... Onun izni olmadan göğüs kafesine koyulan bu kalbin onu zehirleyeceğini sonrasında da öldüreceğini biliyordu.

Geçmişten günümüze uzanan bir aşk hikayesi... Bu Gülşah ve Kürşad'ın hikayesi...