Ah vanessa

Bu cümleyi bir kez daha düşündüğümde içimde beliren his, geçmişin karanlık bir yankısı gibiydi. Kimseye söyleyemediğim ama derinlerde sakladığım bir sır gibi...

Uraz, odadan çıkar çıkmaz derin bir nefes alarak kendime geldim. Onun kararlılığı beni etkilemişti, bu inkâr edilemezdi. Ancak bir şeyler eksikti, ya da belki fazlaydı. Onun güven veren duruşunun ardında başka bir hikâye olduğunu hissedebiliyordum.

Bir anlık sessizlikte, koridordan gelen adım sesleri dikkatimi çekti. Başımı çevirdiğimde, göz göze geldiğimiz kişi tam da tahmin ettiğim gibi birine aitti: Alp.

Her zamanki soğuk ve ukala bakışlarıyla bana yaklaşırken, içimde büyüyen rahatsızlık hissini yok saymaya çalıştım.

"Yeni yardımcın fena değilmiş," diye söze başladı, alaycı bir tonla. "Ama Merih'i unutacak kadar etkileyici olduğunu sanmam."

Ona cevap vermeden önce, bir an için zihnimde Vanessa’nın sesi yankılandı. Onun neşeli kahkahası, benimle paylaştığı sırlar… Birlikte geçirdiğimiz o kısacık ama unutulmaz zamanlar. Her şey bir anda gözlerimin önüne geldi. Vanessa, geçmişimin silinmez bir parçasıydı. Ama şimdi… o yoktu.

"Vanessa da senin gibi hep böyle alaycı konuşurdu," dedim, gözlerimi Alp’in yüzünden kaçırarak. Bu sözlerim Alp’i şaşırtmış gibiydi. O anda duraksadı, ama bu duraksama sadece bir an sürdü.

"Vanessa," diye tekrar etti Alp, yavaşça. "O artık burada değil. Neden hâlâ onun gölgesinde yaşamaya devam ediyorsun?"

"Onunla ilgili hiçbir şey bitmedi, Alp," dedim, sesim titreyerek. "Vanessa’nın bıraktığı boşluğu kimse dolduramaz. Onun hatırası… her şeyden daha gerçek."

Alp, bu sözlerim üzerine bir şey demedi. Sadece başını salladı ve uzaklaştı. Onun gidişini izlerken, içimdeki fırtına daha da büyüyordu. Vanessa, geçmişimde bir hayalden fazlasıydı. Ama onun hatırasını taşımak, beni daha da derin bir karmaşaya sürüklüyordu...