Herkesin bildiği gibi...

Ofisin uğultusu yerini sessiz bir gerilime bırakmıştı. Sofia masasında oturmuş, kendinden emin tavırlarla bir şeyler yazıyordu. Dün yaşananlardan sonra hala bana meydan okuyabileceğini sanıyordu. Ama Sofia’nın bilmediği bir şey vardı: Bu iş yerinin kurallarını ben koyuyordum. Çünkü bu ofisin müdürü, Pera’nın ta kendisiydi.

Ayağa kalkıp ofisin ortasında durdum. Sofia, benim yerimden kalktığımı fark edince başını kaldırdı. Gözleri kısa bir anlık bir şaşkınlıkla parladı ama hemen ardından yüzünde o küçümseyen gülümseme belirdi.

“Ne oldu Pera? Bana şimdi herkesin önünde bir şeyler mi söyleyeceksin? Emin ol çok eğlenceli olur,” dedi.

Onun bu alaycı tavrına karşılık, sakin bir sesle cevap verdim:

“Hayır Sofia. Söyleyeceklerimi ofisteki herkes duymayacak, sadece sen duyacaksın. Çünkü müdür odasına geliyorsun. Şimdi.”

Çevredeki herkesin bakışları altında, ağır adımlarla odama doğru yürüdüm. Sofia’nın arkamdan nasıl isteksizce kalktığını, yüzündeki şaşkınlık ve öfkenin karışımını hissedebiliyordum. Kapıyı ardımdan kapattı ve masama oturup ellerimi birleştirdim.

“Sana bir şans verdim,” dedim soğuk bir tonla. “Dün yaşananları unutup burada profesyonel bir şekilde çalışmaya devam edebilirdin. Ama sen başka bir yol seçtin.”

Sofia’nın yüzündeki alaycı ifade bir an için silindi.

“Ne yapacaksın? Beni işten mi atacaksın?” diye sordu, ama sesindeki endişeyi gizleyememişti.

Gözlerimi onun gözlerine diktim.

“Hayır Sofia,” dedim. “Seni işten atmıyorum. Ama ofisteki herkesin saygısını kaybetmeni izleyeceğim. Senin oyunlarını, entrikalarını bir bir açığa çıkaracağım. Ve her yaptığın hamle seni bu ofisten bir adım daha uzaklaştıracak.”

Ona bu savaşta kaybedeceğini açıkça hissettirmiştim. Sofia bir süre sessizce baktı, sonra gözlerini kaçırdı. Ama çıkmadan önce arkasını dönüp bir kez daha meydan okudu:

“Seninle işim henüz bitmedi, Pera. Bekle ve gör.”

Kapıyı arkasından sertçe kapatırken, bu savaşın ilk galibi olduğumu biliyordum. Ama Sofia’nın kolay kolay pes etmeyeceğini de..