"Senin hayalin benim hayalimdir"

Merih'in gitmesi, her şeyin dönüm noktasıydı. Herkesin içinde farklı bir boşluk, farklı bir eksiklik vardı. Ama kimse bu değişimin ne anlama geldiğini tam olarak kestiremiyordu. Sofia'nın adı, sessizce herkesin zihinlerinde yankılanıyordu; o korkutucu kız, herkese aynı karanlık hissi bırakmıştı. İstediği zaman patlayan bir fırtına gibi, onu hatırlamak bile içimde bir ürperti yaratıyordu.

Yeni yardımcı Uraz ise her şeyin çok farklı olacağına dair bir izlenim bırakmıştı. Herkesin aksine, ben onun hakkında bir şeyler hissediyordum. Merih'in gitmesinin ardından kimseye güvenim yoktu ama Uraz, başka bir insandı. Onunla daha önce birkaç kez karşılaşmıştık, ancak bugüne kadar hiçbirimiz birbirimize gerçekten yakınlaşmamıştık. O an fark ettim ki, belki de tüm bu değişim, bizi bir araya getirecekti.

Odaya girdiğinde, gözlerinde hiçbir korku yoktu. Sadece bir kararlılık vardı. Bir adım attı, derin bir nefes aldı ve sessizce gözlerime bakarak bekledi. O an, sanki içinde bir şeyler birikmiş gibi hissettim. Bir şey paylaşmaya hazırdı. Ama neydi? Ne söylemek istiyordu?

Hafifçe elimi masaya koyarak, gözlerine bakıp başladım: "Bazen düşünürüm, her şeyin bir anlamı olmalı. Hayatımızdaki her an, bir şeyleri yerine koymak için bir fırsat. Merih'in gitmesiyle... bir şeylerin değiştiğini hissediyorum. Bir yerlerde yeni bir başlangıç var, ama o başlangıcı ben bulamadım hala."

Uraz, tek kelime etmeden dinliyordu. Ama gözlerinde bir şeyler daha derinden kaynaşıyordu. İçimden, ne hissettiğimi tam olarak anlatamadım ama bir şekilde ona güvenmeye başlamıştım. O an, gerçekten onu anlamaya başladım.

"Hayalini hiç paylaşmadın," dedi. Gözleri dikkatle bana odaklanmıştı. "Bunu neden gizliyorsun? Belki senin hayalin, benim hayalimle örtüşüyordur."

Bir an sessizlik oldu. Ne söyleyeceğimi, nereden başlayacağımı bilmiyordum. Ama sonra bir anda içimden döküldü. "Hayalim, dünyada değişim yaratmak, her şeyin daha adil olduğu bir yer yaratmak. Bir şeyler gerçekten değişmeli, değil mi? Hepimiz farklıyız ama bir arada yaşayabilmek, farklılıklarımızı kucaklamak istiyorum. Belki çok fazla ütopik, ama işte hayalim bu."

Uraz bir süre sessiz kaldı. Bunu düşündü. Gözlerinde, sanki bir parıltı belirdi. Sonra, yavaşça başını kaldırıp derin bir nefes aldı.

"Senin hayalin," dedi ve bu sözleri yavaşça, anlamlı bir şekilde söyledi. "Benim hayalimdir."

Bir an hiçbir şey söyleyemedim. O kadar derindi ki, bu sözlerin anlamı. Onun gözlerinde gördüğüm şey, sadece bir yakınlık değil, aynı zamanda paylaşılan bir hedefti. Bunu yalnızca bir sözle anlatmak mümkün değildi. Bazen hayaller, insanlar arasında köprüler kurar, beklenmedik bir şekilde birbirimize bağlar. Uraz, bana yalnızca bir destek değil, aynı zamanda bir ortaklık teklif ediyordu.

Ve o an fark ettim ki, hayallerimizin birleşmesi, sadece kelimelerle değil, birlikte harekete geçmekle olacaktı. Bu, ikimizin ortak bir yolculuğa çıkması demekti. O yolculuk, belki de değişimin başlangıcıydı...