TANITIM

Benim adım Pera. Ama çoğu insan beni gerçek adımla değil,

“patronun kızı” diye bilir.

Sanki kimliğim, kişiliğim, aldığım nefes bile babamın ünvanına bağlıymış gibi.

Hepsinin yüzünde aynı alaycı gülümseme:

“Baban patron olmasaydı görürdün.”

Bu cümleyi kuranların ortak özelliği vardı;

kendini bir şey sanıp aslında hiçbir şey olamayan insanlar.

Oysa bilseler…

Babam patron olmasa bile, hepsini tek elimle yere serebileceğimi.

Ama kimse bunu bilmez, bilmesine de gerek yok.

Benim “diğer” lakabım daha çok hoşuma gidiyor zaten:

Diva Pera.

Bunu sadece bir kişi söyleyebilir: Elia.

Benim biricik arkadaşım.

Hayatımı kaç kez kurtardığını bilmiyorum.

Ben de onun defalarca kurtardım.

Ama bugün… bugün sıra ona gelmeyecekti.

Bugün kendi başımaydım.

Çünkü babamın dev medya şirketinde işe başlıyordum.

Bu, onun zoruyla değildi.

Garip bir şekilde içimde doğru bir şey yapıyormuşum gibi bir his vardı.

Belki de bu dünyanın gerçek yüzünü kendi gözlerimle görme zamanıydı.

Siyah kazak, siyah pantolon, keskin bir duruş.

Aynaya baktığımda gözlerimde alışık olmadığım bir kararlılık gördüm.

Sonra, kombinimin olmazsa olmazı olan Louis Vuitton çantamı alıp arabaya bindim.

Yol uzun sayılırdı.

Motorun düzenli uğultusu ve sabahın serinliği beni yavaşça uyuşturdu.

Gözlerim kapandı… farkında bile olmadan uykuya daldım.

Derken—

FREN SESİ.

Araba bir anda durdu.

Kalbim boğazıma kadar çıktı.

Gözlerimi açtığımda camın dışında yükselen gökdeleni gördüm.

Babamın binası.

Ama o sabah bir şey farklıydı.

Havanın ağırlığı.

Binanın sessizliği.

İçeri girdiğimde beni neyin beklediğini bilmiyordum.

Tek bildiğim şey…

Bir daha asla sıradan bir sabah olmayacağıydı.