Kanla kaplanmış boyunlarda duran iki kesik izi. İki ceset. Biri annem diğeri babam.

Bir adam. Rengini güneşten alan gözlerinin ardına şüpheyi ve öfkeyi saklayıp büyütmüş bir adam. Beni defalarca kez yere düşüren, düştüğüm her yerden elimde bir avuç toprakla yeniden kaldıran adam.

Kaderimdeki yazgıya bir ortak bulduğum o gece her şey değişti. Bulutlar yere çarşaf, toprak göğe yorgan oldu. Bir kuş uçtu, uçtu, uçtu. Konduğu ağaç dağa dönüştü, dağlar denizlere kavuştu.

Yazgıma ortak olan bu adamla hayatımı değiştiren o anlaşmayı yaptım.

Bu adam ruhumun mu katiliydi bedenimin mi bilmiyordum ama her şeyi unutsam da bana yaptıklarını asla unutmayacaktım.

Ben Sare Yakut, düşmanın anahtarı.

O ıslak bakışlar, o yanan kalp.

O pembe yanaklar, düşük omuzlar.

O öylece beklenilen çaresiz umutlar.

O öylece sığınılan feryatlı dualar.

O sadece çocuk, şimdi her yerini sarmış acılar.

Yağmurlu toprak, soğuk mermer, ruhsuz sokak.

Çocukluğumda geziyor onlarca katil, korkak.