Günler birbirine benzedi,
Sanki hepsi aynı senaryo,
Gökyüzünde biriken gri bulutlar,
Güneşi bile kopyalamış gibi.
Her şeyin içinde kaybolmuş bir ben varım,
Kendime dönecek yolları unutmuşum.

Yollar hep aynı yerlere çıkar,
Ama o yolları biz seçmedik,
Seçimlerin arasında sıkışmışız,
Özgürlüğün içinde zincirlenmiş gibiyiz.
Sözler kalabalık ama hiç anlamlı değil,
Boş bir yankı gibi dönüp duruyor.

"Yapmam lazım" dediğim her şey,
Aslında hiçbir anlam ifade etmiyor.
Sanki birilerine yetişmeye çalışıyorum,
Ama kimse beklemiyor beni.
Gölgem bile arkasını dönmüş,
Bir daha da bakmamış.

Hayat bir video,
Hızlandırılmış, sessiz bir film gibi.
Görüntüler renkli ama duygular soluk.
Bir anlığına göz kırpan mutluluk,
Bir sonraki sahnede yok olmuş.

Ve insanlar…
Her biri birer yabancı artık.
İsimlerini biliyorum,
Ama yüzlerindeki ifadeleri tanıyamıyorum.
Gülen birini görmek zorlaştı,
Bizi ne değiştirdi bu kadar?