Kayra hala öylece poşetlerle bana bakıyodu bende napçamı bilemedim abime derse biterdim ben zaten ona kızgındım o sinirle napıcamı dahi bilemezdim.

Kayra sonunda gözlerini benden ayırıp eve doğru yol aldı beni görmezden geldi neden böyle yaptığını anlamadım oda beni yok saydı işte neden herkes beni dışlıyo gözlerim doldu bu düşünceyle kayra tam dibimden geçip kapıyı actı ve içeri girdi kapıyıda yüzume kapattı gözlerimde duran yaşlar kendini serbest bıraktı herkesin bana böyle davranması birden bire beni değersiz hissettirmeye yetmişti zaten hiç o eve giresim bile gelmedi o an ama saat baya geç olmuş benimde uykum gelmişti kapıyı cebimdeki anahtarla açtım ve merdivenlere yöneldim ve bizim kata çıktım onunda kapısinı açtım ve ayakkabılarimı çıkarıp kenara koydum yorgun dhran yüzümdeki göz yaşlarımı silip yüzüme umursamaz bi tavır takınıp içeri adımımı attım salona geçiyodu kapı direk salona istemsizce baktığımda herkes giderken nasılsa öyle oturuyolardı ve herkesin tüm dikkatı bendeydi abim sinirli bi tavırla ayağa kalkıp bana

batuhan: o herif kim adel