Arkamı dönmemle küçük çaplı çığlık atmam bir oldu çünkü karşımdaki katille burun bunaydık.ben korkudan harrket edemedim çünkü bdni çok kaçırmış yakalamıştı ama ilk defa bukadar yakındık.ben dona kalmış birşekilde onun gözlerinin içine vakıyodum onun yaptığı gibi.karşımda dikilmiş öykece bana bakıyodu bende ona korkudan ellerim titriyodu ben kendime gelmeye çalştım ve bikaç adım geri gittim katilde bana yaklaştı trkrar aynı hizadaydık ben napçağımı bilemez bir şekilde dona kaldım sonra gözlerim sağ eline kaydı hem eli hem elindeki bıçak kanlılıydı niyeti bariz bir şekilde ortadaydı .benim içimdeki korku attı sanki kalbim hemen yerinden haplaya bilir gibiydi virazdan göğüs kafesimden çıkücak gibiydi kendimi hiç bukadar ölüme yakın hisetmemiştim ve ben ölümden çok korkardım .daha hayallerim vardı ven daha gençtim sırf zevki için venim hayatımı mahfetmesini istemiyodum .korkmu şce titrek sesimle nerden aldığım cesareti bilmden karşımda burun buruna olduğum ve birazdan beni öldürüceğimi adım kadar emin olduğum katile sordum

derin: benden ne istiyosun

katil: canını

dedi ve ilk defa sesini duyuyodum bu kovalamaca boyunca yani onun veni yakalayıp ve bir turlü öldüremeden benim kaçmam,hiç benle konuşmamıştı sesi kalındı .bende geri adım attım ve yine konyştum nerden aldığımı bilediğim bir cesaretle.

derin: peki ben sana naptım

katil:birşey yapman mı gerek?

derin: yani sonuç olarak benim sana birşey yapmam gerek öldürmen için

katil: aptal kız

Beim gözüm yine elindeki kanlı bıçağa kaydı .ne olduğunu anlamadan bıçağı karnımdaki böşluğa sapladı ben açıyla inledim sadece bıçak hala karnımdaydı benim başım katilin boynundaydı oda hala biçağı karnımda saplar galdeydi benim gözlerim fal taşı gibi açıktı katilin omzuna yaslandım ayakta durmak için destek aldığımdan karnımdaki acı tarif edilenezdi .

Sonra karnımdaki bıçağın karnımdan çıtığını hissettim ve tamameb katilin göğsüne yasladım kendimi ayakta duramıyodum acım vardı ve çok kan kaybediyodum içimden muhtemelen öldüm diye gecirim ve yavaş yavaş yere oturdum katil ayakta vana vakarak sırıtıyodu ve yavaş yavaş gözlerim karardı sonrasıysa karanlık oldu

yazardan:

Derin karnından aldığı darbeyle ve kan kaybından kendini sakince yere biraktı sonra gözleri kapandı katil sadece derine pis bir sıritış atarak çatıdan inip binaya girdi ve apartmandan çıktı kimse bilmesede onunda bir motoru vardı derin gibi motoruna binip ordan uzaklaştı kimsenin bilnediği bir sırrı ve korkunç bir geçmişi vardı katilin( onuda ilerleyen zamanlarda öğrenicez) katil gideli 15 dk sonra mutfakta çoktanbkahvesini bitirmiş derini bekleyen yeon daha fazla dayanamaz ve apartmanda derini aramaya başlar bulamaz son care catıya çıkar ama gördüğü manzara dehşet içidir

yeondan:

kahvemi çoktan bitirdim bunca yaşanabları derine unutturmak istiyodum belki filim izleriz diye düşündüm ve derini aradım ama telofonu evdeydi birazdan gelirim demişti ama yoktu biraz telaşlandım ve çıkıp apartmanda derini aradım her katta derin diye bağırdım ama ne ses veriyodu nede ortadaydı son anda aklıma çatı geldi ve en üst kata asansörle çıktım catıya vardığımda karşılaştığım mabzarayla kanım dondu tüylerim dikendiken oldu hemen derinin yerde yatab kanlı bedenini kucakladım ve asansöre bindim en alt kata gelince cebimdeki araba anahtarını çıkarıp arabanın kapısını açtım derini arka koltuğa bıraktım yavaşça bende şöför koltuğuna geçtim ve hastaneye götürdüm hemen hemşirelere seslendim

yeon: yardım ediiiiin!!!!!!

yanıma koşan hemşireler derini benim kucağımdan alıp acil servise götürdüler.

yeon: deriin dayannnn bendurdayımmmm

diye bağırdım arkasından ve kapı kapandı hepsi benim yüzümdendi yine derine zarar vermişti ve bu katili yakalayıp öldürceğime yemin ettim kendime ve aynı zamanda akan göz yaşlarımı eliminetsiyle silerken .kösedeki sandalyeye oturdum saatlerce bekledim çıkmasını hep iyi şeyler düşündüm onunda ailem gibi beni terk edip yalnız bırakmasına dayanamazdı çok geç istesede çıkamaz hayatımdan çünkü ilk bana çarptığında girmişti bile hayatıma ve yavaşça ağlamaktan şişmiş ve kızarmış gözlerim kapandı.

( yeon nadiren ağlar ailesi onu 7 yaşında terk efip yurda bıraktı o günden sonra çok ağladı ama ağlamanın bi faydası olmayınca bidaha asla ağlamayacağına szö vermuişti 18 den sonrada çıraklıkla başlayıp vir ofisin patronu olmuştu buralara gelnek için oçk caba sarf etmişti ve işmd de derinin ölmesinden korkuyodu)

bölümü nasıl buldunuz lütfen oy verip yorum yapmayı unutmayın bayys