"Adını söyle"
Cevap vermekle verememek arası bir yerde gidip gelirken dikkatimi toparladım. Çenemi elinden çekip yüzümü tekrar aşağı eğip cevap verdim.

" Karam"

Karalı ve net bir şekilde konuşmaya çalışsam da ses tonum fısıldamaktan ileri gidememişti.
Kokusu genzimi yakıyordu biraz uzaklaşma ihtiyacıyla bir adım geri gittim. Sırtımda hissettiğim kapıyla yanlış bir karar verdiğimi anladım. Ancak çok geçti, o aramızdaki mesafeyi tamamen kapatıp yüzümü tekrar kendine doğru çevirdi.

"Sana yardım edeceğim"

Duyduğum cümlenin gerçekliğini kontrol etmek istercesine mavi gözlerimi yüzünde gezdirdim. Bütün mimikleri doğru söylediğini gösteriyordu. Nasıl yani? Bu adam bana yardım mı edecekti? Gözlerinin içine dalıp gittim kafamdaki sorularla. Vücudunun ısısı bedenimi ele geçirirken o aramızdaki mesafeyi açıp arkasını döndü ve odadaki kahverengi, tekli deri koltuğa doğru yürüdü. Adımları bile karizmatikti bu adamın.
Koltuğa oturup sağındaki sehpanın üzerinden bardağına viski doldurdu. Ve bana bakmadan konuştu;

" Şimdi aşağı in ve Arif' e seni aldığımı, yapması gerekenleri yapmasını söyle "

Yapması gerekenler neydi ki? Ve kimdi bu Arif? Sorsam öldürürmüş gibi geliyordu. Ama kendimi konuşmaktan alıkoyamadım.

"Arif k-kim"

Bana yine bakmadı viskisiyle ilgileniyordu. Karşımdaki manzara ilgimi çok çekmeye başlamıştı ve bu halimden utanıyordum. Başımı eğip cevap bekledim.
"Seni getiren"

Dedi sadece. Ne bekliyordum ki? Başımı onaylarcasına sallayıp arkamı döndüm. Kapının kolunu tutup çevirecektim ki sesini duydum.
" DUR"

Çok soğuk ve sertti sesi. Korkuyla olduğum yerde kalakaldım.
Koltuktan kalktığını ve tekrar bana doğru geldiğini seslerden anladım. Arkamı tekrar dönmek istedim ancak beni tutup kapıya doğru dönük kalmamı sağladı. Ellerinin sıcaklığı incecik hırkamdan omuzlarıma doğru yayılmıştı. Kokusu tekrar genzime doldu. Huzur kapladı içimi.
Ellerini omuzlarımdan çekip, düz , uzun, siyah saçlarıma yönlendirdi. Sessizce ne yapacağını beklerken, saçlarımı toplayıp bir tokayla bağladı.

" Yüzünü kapatıyor saçların ufaklık" dedi.

Şaşkınlık içerisinde kapıyı açıp gitmek için bir hamle daha yapacaktım ancak tekrar durduruldum. Daha doğrusu durdum. Çünkü, toplanmış saçlarımın sayesinde artık açıkta kalan boynumda elini gezdiriyordu. Bir nevi okşuyordu.

"Şimdi gidebilirsin"

Duyduğum komutla kapıyı açıp arkama bakmadan merdivenlere yöneldim. Boynumda hâlâ elinin sıcaklığı vardı.
merdivenlerin sonuna gelince başımı sallayıp kendime gelmeye çalıştım.
Evin içerisinde gözlerimle Arif denen adamı aradım. Dış kapının yanındaki sandalyede oturmuş televizyon ekranından, tahminimce evin etrafındaki kamera görüntülerini izliyordu. Ona doğru yürümeye başladığımda geldiğimi farketmiş olacak ki gözlerini televizyondan çekip benim olduğum yöne baktı. Kocaman cüssesiyle ayağa kalkıp yanına yaklaşmamı bekledi. Bu adam gerçekten ürkütücüydü. Yüzünde tek bir mimik yoktu. Duygusuz bir robot gibiydi sanki. Yeşil gözleri vardı. Donuk yeşil gözler. Sağ gözünün altında yara izi vardı. Bariz bir şekilde belli oluyordu yara izi. Bu adamlar neyin nesiydi böyle?
Tam karşısında durdum.

" Yukarıdaki kişi beni aldığını yapman gerekenleri yapmanı söyledi" dedim.

Tek kaşını kaldırıp sert sert baktı.

" Yukarıdaki kişi değil Büyük bey diceksin. Şimdi beni takip et."

Büyük bey mi? İsmi yok mu bu adamın diye sormak isterdim ancak ölmeye niyetim yoktu. Dediğini yaptım ve onu takip etmeye başladım sadece. Tekrar merdivenlere doğru yürüdük. Ancak bu sefer alt kata indik. Alt katta sadece uzun bir yol vardı. Birde sağda ve solda sıralı kapılar. En sondaki kapıya kadar yürüdük. İçimdeki merak ve korku birbiriyle yarışıyordu. Bu odalar da neyin nesiydi? Neler dönüyordu bu evde?

Son kapının önünde durduk. Önümden çekilip arkama geçti ve konuştu.
" Burası senin odan. Yapman gerekenlerin listesi içeride. İşin bitince içeride bekle. Zil sesini duyunca çıkıp aynen burda kapının önünde bekle. Ve asla diğer adaylarla konuşup kişisel bilgilerini verme" dedi.

Arkasını dönüp seri adımlarla geldiğimiz yoldan geri gitti.
Bu da ne demekti şimdi? Ayrıca diğer adaylar derken neyi kastediyordu. Burada benim gibi insanlar mı vardı?

Önümdeki kapıyı neyle karşılaşacağımı bilmeden korkuyla yavaşça açtım.