~KARANLIK GECE ~

Mükemmel.. Sonunda başımı ağrıtmayı başarmışlardı. Lanet olsun ki başarmışlardı. Tek amacım Şirketi daha iyi bir yerlere getirmekti ama görüyorum ki babamın amacı farklıydı. Hem Şirketin başına tamamen geçmemi istiyordu hem de benden habersiz bir şeyler planlıyordu. Ama benim adım da Ay'sa ben bu işi çözerdim.

10 Dakika Önce

"Ya baba bu işi kabul edersek daha iyi yerlere gelir Şirket. Ama sen ısrarla kabul etmiyorsun sebebini açıkla bana," Dedim gözlerinin içine bakarak. "Bak kızım sana şu anda açıklayamam ama zamanı gelince her şeyi anlatacağım sana ve bu işi neden kabul etmediğimi de o zaman anlayacaksın." Dedi bir yandan da gözlerini kaçırarak.

Şimdiki Zaman

Özetlemek gerekirse buydu bütün olay. Ne saklıyordu, neyi zamanı gelince açıklayacaktı. Zaten sebepsiz yere Şirketin durumu kötüye gidiyordu. Acaba bundan dolayı mı yeni bir teklif istemiyordu? Belki de tamamen batmamızdan korkuyordu. Gerçekten kafam çok ama çok doluydu.

Ben Ay. Ay ULUĞ. Psikoloji mezunuyum, şuan da mesleğim benim için daha doğrusu babam için arka plandaydı. Çünkü çok sevgili babamın isteği üzerine şirketin başına geçmiştim.. Tam olmasa da. 25 yıldır bu hayattaydım ve asla bir amacım olmadı şu anda da olmadığı gibi.

Klasik bir ailem vardı. Şirket sahibi bir baba, moda tutkunu ve tasarımcı bir anne ve son olarak 29 yaşında bir ablam vardı. Ama kendisi yurt dışında yaşıyordu. Kısacası gününü gün ediyordu ya da siz ne anlamak isterseniz ondan işte.

Saat gece yarısına geliyordu ve benim yaptığım tek şey ise şu anda çıkış kapısına yakın bahçedeki koltuklarda oturmaktı. Karanlıktan korkan bir insan değildim, tek başıma kalmaktan da asla korkmazdım. O yüzden şu an pek bir sorun yaratmıyordu bulunduğum ortam.

Aslında babamı çok seviyordum, anlaşamadığımız konular olsa bile. Sinir konusunda babama çekmiştim. O çok sinirli bir insan olduğu için ben de küçük bir olaya hemen sinirlenebiliyordum. Annem ise; bizim tam tersimizdi. Çok sakin, yumuşak ve çok naif bir insandır. Asla sinirlenmez her şeyi sakin karşılardı. Pek sosyal bir insan değilimdir. Lise de asla bir arkadaşım olmadı. Üniversite de aynı şekilde. Kısacası hep tektim. Ama bu benim için bir sorun teşkil etmiyordu, hatta tek olmayı çok seviyordum. Her zaman da tek olmayı tercih etmişimdir.

Bahçede nefes seslerim dışında asla bir ses yoktu. Tek bir ses dışında.

Adım sesleri ve bir saat sesi.

Tik tak.

Tik tak.

Tik tak.

Sesler git gide yaklaşıyordu.

Ve işte o an. Hayatımın mükkemel bir aksiyona girmesini sağlayan bir şey oldu.. Yüzümü tutulan bir ışık ve birkaç saniyede içinde ağzıma kapatılan bir bez. Hissediyordum. Bundan sonra hiçbir şey eskisi gibi olmayacaktı, ne ben, ne de hayatım..

Neler oluyor böyleee?

Loya yaptı yapacağını..