Günler olmuştu,artık alışmıştıBoraLonun bu büyük ve geniş evi artık benimde evimdi. Yaşıma rağmen saatlerce bahçede oynar sonra eve terle sırıl sıklam gelirdim. Koltukların tepesine oturur,ve asla yerimden durmazdım. Sebebi yoktu,bilmiyordum. Uslu durmayı asla sevmedim ve sevmezdim. 14 yaşındaydım ama gören okul öncesi sanardı. Aslında haklıydı. Okul okumamıştım. Çocukluktan beri hayalim bir savaşcı olmaktı ve okul bana göre sadece bir zaman kaybıydı. Çünkü matematik,her hangi bir kan davasında bizi idamdan kurtarmazdı. Hayatı öğrenme şekli:dene ve gördü. Denemeden asla emin olamazdın. Aklına gelen şeyi denemen,gerekirse yanılman gerekirdi.

Ben bunları düşünür iken,BoraLo içeri girdi. Ve direk yanıma doğru yöneldi. Tepesinde oturduğm koltuğa oturarak bana baktı.Selam verdikten sonra ağzından ilk çıkan şey "Nasılsın?" oldu. "Mutluyum!" diyerek cevap verdim,mutluydum. Yeni evi sevmiştim. Yüzünde garip bir ifade vardı,nolduğunu anlayamıyordum. "Sorun ne?" diye sordum. Ve BoraLo "Firdevs..." diyerek lafa girdi. "Abin Dave ve Ablan Bobby." duraksadı,bende duraksadım. Son buluşmamızda evden atılmıştım,ve üstünden birkaç hafta geçmişti. "Seni ziyarete geliyorlar,durumuna bakmaya." dedi. Şaşırdım. "Sende kabul mu ettin!?" diyerek sert bir tepki verdiğimde "Zarar vermeyeceklerine ve sadece konuşacaklarına söz verdiler." diye yanıtladı beni.

Sinirlendim,onları bu evde istemiyordum."Ben hiçbirşeye söz vermiyorum!" diye yükseldiğimde,BoraLoda beni susturmak için sesini yükseltti. "Firdevs!" dediğinde sustum,sessizdim. Oda sessizdi,sonra tekrar söze girdi.

"Sana herhangi bir ters yaparlarsa zaten engel olurum. Sadece konuşacaklar,sakin ol." dedi BoraLo tüm ciddiyetiyle. Beni koruyordu,bu beni mutlu etti.

Kaşlarımı yukarı aşağı indirerek uyuz bir şekilde sırıttım. "Heee. Anlaşıldı kimin için bu hazırlıkk." dedim. Bence ablam içindi.Düşman olmaları umrumda değildi,bence yakışıyorlardı ablamla.Bir kez bunlar kendi aralarında sohbet ederken,hoparlörden bir şarkı açmıştım;

BoraLo and Bobby

Sitting in a tree

K-I-S-S-I-N-G!

First comes love

Then comes marriage

Then comes baby

In a baby carriage!

Bobby ve BoraLo utançtan ölürken ben kahkaha atıyordum. O anlar aklıma geldikçe gülüyordum ve tekrar güldüm.BoraLo neden bahsettiğimi anlamışcasına göz devirdi,dahada sırıttım,ve gitti.

Birkaç saat sonra Dave ve Bobby eve girdi.Dave sinirliydi,bende sinirliydim. Bobby,masum gibi davranıyordu,ama sadece korkak numarası yapıyordu. BoraLo tüm ciddiyetiyle ortamı seyrediyordu. Ben ise çekmeceye çökmüştüm. Olanlar gram hoşuma gitmiyordu,onları burda istemiyordum.

Dave ve Bobby ikili koltuğa,BoraLo tekli koltuğa oturdu. Ben ise BoraLonun oturduğu koltuğun tepesine oturdum. Herkes yerini aldığında,Dave söze girdi;

"Eee,Firdevs1545. Size bir haller olmuş gibi. Daha mı başbelası olmuşsunuz sanki?" dedi.Ve bende "En azından daha mutluyum." dedim en net cevabı vererek. Laf dalaşına gelmemiştim,ama bu onların ruhunu tam şuan almak istemediğim anlamına gelmiyordu. Her 5 dakikada bir BoraLonun kulağına eğilip "saldırayım mı?" dediğimde,hep "şimdi değil." cevabını veriyordu.

Bobby ve Dave fısıldaştığımızı görüyordu.Dave göz devirdi. BoraLo ise ayaklandı. "Ben kahve getireyim,"dediğinde sesli bir şekilde güldüm,arkasından bağırdım. "Tuzlu olsun tuzluu!" dedim. Bana anlattığı türk geleneklerinden biriydi bu,isteme zamanında gelin hanım,damat beye tuzlu kahve getirirdi,ben daha çok gülmeye başladım. Ben gülerken Dave aksini yapıyordu. Sadece somurtuyor ve izliyordu,ben ona dikdik bakınca söze girdi.

"Evde en azından sözünün yerini bilirdin. Daha az hazırcevaptın. Neden eve dönmüyorsun? O gün seni evden anlık sinir ile kovduk Firdevsciğim,özür dileriz." dedi,duygusal gibi davranır iken. Gerçekten bu laflara inanacağımı mı sanmıştı?Cidden garip bir insandı. Ölsem affetmezdim ben onu,bunun icin kisisel sebeplerim vardı. Eve gitmek isteme sebebi,beni rahatça azarlayabilmek hatta belki öldürebilmek olduğuna emindim.

Onu daha fazla dinlemeden orayı terk ettim. Odaya gitmeden önce mutfağa uğradım. "Uff.." diye bir soluk verdim.Daveye sinirliydim."Ne oldu?" dedi BoraLo,soru soran bir ifadeyle,ben ise "Ne olsunki?"dedim cevap olarak. Sinirliydim. Minik bir dertleşmeden sonra,BoraLo kahveyi hazır erip bana olay çıkmayacağı hakkında söz vererek mutfaktan ayrıldı.

Bende ayrıldım,evin uzun ama boş odasında öylece camdan dışarı bakıyordum. Konuşma sesleri duyuyordum. Arada gülüşme sesleride.. BoraLonunda amacı onları öldürmekti,o zaman neden di?Neden izin veriyordu?Acaba.. dedim. Acaba BoraLo beni mi kandırıyordu?Asıl amacı hepimizi aynı anda mi öldürmekti?Belki onlarda bu işte birlikteydi?Ama ona güvenmek zorundaydım. Başka kimsem yoktu.

Sesler azaldı,demin hepberaber tek ağızdan gibiki konuşmaların yerini kesik kesik diyaloglar aldı.Ve peşindende adım sesleri... Camdan dışarı bakar iken,birinin arkamda olduğunu biliyordum. Derken o kişi tam arkamda durdu. "Ne oldu?" dedim,soru sorar gibi arkamı dönmeden. "Firdevs hanım yeni evine çok çabuk alışmış demek ha?" dedi tanıdık bir ses,Davenin sesi.

"Ne istiyorsun." dedim,bu bir soruydu ama sesim mahşer sorusu sorar gibi çıkmıştı.

Beni omzumdan tutarak kendine çevirdi,kendine bakmamı sağladı ve geri birkaç adım attı."İhanetinin bedelini istiyorum,külkedisi. Öyle tadsız,tuzsuz ihanet mi olur kardeşim? Bir kağıt parçası ile bizden bu kadar kolay kurtulabileceğini mi sanıyorsun?" dedi,cevap içinde soru sorarak,tabi bunlar soru muydu dalga mı emin değildim.

"Evet." diye yanıtladım duygusuzca.

Güldü. "Salaklığından birşey eksilmemiş anlaşılan,külkedisi." diyerek alay etti.

"Esasa gel,ne demek istiyorsun?" dedim.

"Sen bir ihanetçisin,Firdevs1545. Seni büyüten aileye ihanet ettin,ne için?Ufak bir intikam veya nefret için. Ama yapamayacaksın.." diyerek üstüme yürümeye başladı. "Herkes sana düşman olacak!Kimsesiz kalacaksın!Senin o öldürmek istediğin kardeşlerin ile senin gerçek sonun olacak. Bu ihanet kanından akan 1545 kanını silmeyecek,Firdevs!" dibimde durdu,ve bana yüksekten baktı,tabii 190dı kendisi,157 olarak tabii yanında cüce gibi kalıyordum.Dave,tam sözlerine devam edecek iken,bir ses onun sesini kesti. Keskin bir ses,bir alman aksanı bir ses... tahmin ettiğim kişiydi.

"O artık benimde kardeşim,Dave1545." dediği an,Duvardan çıkan zincirler,Daveyi tavana sabitledi. Arkama baktığımda o vardı,BoraLo...

Beni korumaya gelmişti,evet bunu yapmıştı!Düşman aileden bir kız çocuğunu korumuştu,onla iş ortağı olmuş,ev arkadaşı olmuş,ve en sonunda... kardeş olmuştu.

Peki ben ona neden bu kadar güveniyordum?Yada o bana neden bu kadar güveniyordu?

Biz düşman ailelerin kardeş çocuklarıydık.

Ama kim bilebilirdiki hep böyle devam edecek?Kimse.

Ama şuan tek sahip olduğum kişi,oydu.

O benim şuanki güvenebileceğim tek kardeşimdi.