@lucky_lucy
|
Geçmişi hatırlamamak,korkunç birşey. Ben hiç hatırlamıyorum.. bebekken ilk kelimem neydi?Yada.. neden ormandaydım ben Dave beni bulduğunda?Ya cidden aslında onların kardeşi değilsem?Gerçi bu mantıksız olurdu. Tıpa tıp birbirimize benziyoruz. Normal bir gündü,BoraLo ile evin üst katında birkaç değişiklik yapmıştık,eğlenceliydi. Arada kör gibi davransa bile.. ki sanki öyleydi. Eğlenceli bir adamdı,bu abim gibi gördüğüm insan. Onu "gerçekten" tanıyalı haftalarda değil aylar geçmişti. BoraLonun bazen bana güvenmediğini düşünüyordum çünkü,asla beni ailesi ile tanıştırmamıştı. Gün, böyle sıradan şekilde ilerlerken, kapı çaldı. Gelen Amydi. Ona bir öfkem yoktu ama.. yinede güvenip güvenmemekte kararsızdım. Kapıyı açtığımda o cıvıltılı,bana benzeyen ama benden daha süslü olan kız kardeşim, kişiliğine çok zıt duran bir yüz ifadesi ile eve girdi. Elimden tutup beni kendine çekti. Tedirgin bir ses tonu ile bana seslendi, "Firdevs..." Tek kaşımı kaldırıp onun yüzüne baktım,evde birşeyler dönmüş olmalıydı,yoksa Amy buraya gelmezdi,gelemezdi. İzin vermezlerdi. Amy zarzor nefes alıyordu,soluk soluğaydı. Mutfağa gidip ona bir bardak su getirdim ve içmesini sağladım. Sonunda derin bir soluk alıp konuşmaya başladı. "Evde kavga var,Firdevs!Chris,eve girdi ve eski konuları kurcalamaya başladı.. Yok bilmem ne,katilde oda buda.. Daveye söyledi bunları!Ama abim birşey yapmadı ki! Nolur Firdevs gel... Bu Chrisin susacagi yok.." Chris abim sebepsiz yere asla saldırmazdı. Bir sebep olmalıydı. Hemen kilicimi kılıfına sokup,BoraLoya haber ederek evden çıktım. Ve Amy ile eve yol aldım. Yolda hiç konuşmadı,tedirgindi. Korkuyordu.. ama neyden? Ben birkaç aydır yoktum evde,neler oldu bitti bilmiyordum. Eve geldik,Amy kapıya vurduğunda Bobby kapıyı açtı,ve bana dikdik baktı.. o yazdığım kağıttan dolayı hâlen affetmiş görünmüyordu.Umursamadan içeri daldım,sesler gittikçe artıyordu. Kevin kenarda içine kapanmıştı,kavgalardan hoslanmazdi. Bobby duruma alışmış olsada rahatsız görünüyordu. Chris ve Davenin ise gözlerinden öfke çıkıyordu. Support,her zamanki gibi Christen tarafttı,kimseyi umursamıyor tableti ile ilgileniyordu. İçeri girdiğimde beni fark etmeleri biraz zaman aldı,Chris beni gördüğü gibi Daveye bakarak gülmeye başladı. "Hahah! İşte bak,Dave!Herkes burda! Gösteri zamanı, kardeşim!Hadi, söylesene! Katilim ben desene!" Herkes dondu. Odak şuan Chris ve Daveydi. Support olaylardan haberdar gibi görünüyordu. Chris,Daveye daha çok yaklaştı. "Hadi ama,Dave... Annem tatil olarak,tatil köyü yerine cenneti seçti desene. Tabii kadının cennetlik olduğu kesin,ama oğlu ve kocası şüpheli." Dave dişlerini sıkarak Chrise fısıldadı. "Susacak mısın,susturayım mı." Chris güldü, hiçbir şeyi ciddiye almıyordu. "Susmazsam? Nolur?Beni anneciğinin yanına mı gönderirsin?" Dedi. Bu kavga bana eskileri hatırlatıyordu. Annem ölmüştü,evet.. ama neden bu eski konular tekrar gün yüzüne çıkıyordu. Bunu istemiyordum,sesimi yükselterek bağırdım. "Bu kadar yeter!Bu anı, eskilerden tam, tüm ayrıntıları ile hatirlamasam bile tanıdık geliyor,tek hatırladığım Chris abimin doğruyu söylediği,gerisi net değil." Dediğimde Chris sırıttı. "Gayet net bence." Dedi. Daveye bakar iken. "Değil." Diye yanıtladı Dave, ellerini birleştirip beyaz bir ışık ortaya çıkararak. "İzin ver,netleştireyim." Ekran birden bembeyaz oldu ve eski görüntülere gitti. ... 8 Mart 2015. Chris, yaklaşık bir sene kayıp olduktan sonra eve geri dönmüş,ve döner dönmez evdekilere saldırmıştı.İlk saldırdığı kişi,Bobby ve Kevindi. Ama Daveyi gördüğü zaman onları bırakıp,Daveye ilerledi. Olayı kavrayamıyordum,Amynin arkasına geçmiş şekilde kavgayı izliyordum. Chris, diğer herkese bakarak sırıttı ve söze girdi. "Sevgili kardeşlerim. Gerçeklerin ortaya çıktığı güne hepiniz öncelikle hoşgeldiniz! Size gerçekleri sunmaktan ve sundurtmaktan onur duyarım." Dediğinde Bobbye yaklaşmaya başlamıştı. "Ah kibar, başarılı,masum Bobby.. Kimse sana masum olduğunu söylemedi. Yani kendini öyle zannetmeyi kes çünkü değilsin. Hangi budala üvey kardeşini yok etmek ister ki? Sende dağılsın Kevin. Küçük masumlar... Siz masumsaniz biz neyiz."chris sözünü bitirince arkasını döndü,ve Bobby o sinirle ağzında birşeyler geveledi. "En azından sırf zevk için birini dövmüyorum! Mesela üvey abimi falan!Hm? Tanıdık geliyor mu?!" Dedi,sesi normal kişiliğine göre fazla gürdü. Chris kocaman bir kahkaha patlattı. "Ah, tatlım o kavganın sebebini bir bilsen..." Dav,Chris bunu der demez Chrisi omzundan tutup sirkeledi. "Sakın,bunu daha yapmıyorsun. Hazır değiller." Birkaç adım öne çıktım,ve sordum. "Neye hazır değiliz abi?Noluyor?" Chris sırıtıyor,Dave ise titriyordu. Korkuyordum. "Güzelim.." dedi ve eğilip ona sarılmam için kucağını açtı. Koşarak ona ilerledim ve sarıldım. Buna ihtiyacım vardı. Daha 9 yaşına girmemiş bir çocuktum. "Beni özledin mi, kısa saçlı küçük kız?" Dedi saçlarımı okşar iken,konuyu neden değiştiriyordu anlamıyordum. Ama birden bir soru sordu. "Ablan ve ikizin,abişini yok etmeye çalıştı Firdevs.. onlar beni sevmiyor.. Seni seviyorlar mı?..Emin değilim.." kısa bir süre sustu ve ardından tekrar söze girdi. "Anneni en son ne zaman gördün,Firdevs?" Der demez,Dave konuştu. "Chris, sakın." Chris,Daveye bakarken benden cevap bekledi. "Annemi hiç görmedim ki..." Dedim, tanımadığım bir insanın kokusunu merak ediyordum,garip bir histi.. Ama onun bizden uzaktada olsa mutlu yaşadığını bildiğim için mutluydum. Yani... Öyle sanıyordum. "Annen daha iyi bir yerde Firdevs... Sana yalan söylediler.. Firdevs seni kandırdılar!Sana annen yaşıyor dediler!Sana benim kaybolduğumu söylediler!Firdevs,onlara güvenme." Dondum. Annem ölmüş müydü? Şaka olması için yalvardım,ama nafile.. herşey gerçekti. "Abin,Dave abin.. Size, hepinize anneniz tatilde dedi dimi?"diye chris sorduğunda herkes evet dedi. Chris sırıttı. "Ne yalancı insanlar ya.. ölünün arkasından konuşulur mu,Dave? Çok ayıp,tch tch tch." "Yalan söylüyorsun!" Diye bağırdı Bobby. İnanmak istemiyor gibiydi. Haklıydı. Kimse bu durumda böyle bir olaya inanmak istemezdi. Bobbynin sözüne karşın,Support tableti ile geldi ve bir kamera görüntüsü açtı. Kameranın üstünde 28.09.2006 yazıyordu.. kamerada babam,Dave abim ve annem vardı. Hayal ettiğiniz gibi mutlu bir aile tablosu değildi. Yer kütüphane benzeri bir yerdi. Odanın köşesinden çekilmiş bir kameraydı.İlk dakikalarda,etrafta koşusturan çocuklar ve kitap seçmeye çalışan Olivia vardı.. Dakikalar, uzadıkça uzadı. Herkes gitti,annem kaldı. Annem tamamen yalnız kaldıktan sonra arkada Earl ve Dave göründü. Earl Daveye bir bıçak verdi. Görüntüde ses yoktu,sadece kamera vardı.Dave titreyerek Annesine yaklaştı ve gözlerini kapatıp annesini karnından bıçakladı. Ardından Support görüntüyü kapattı. "Bilerek yapmadım!Yapmasaydım.. beni öldürecekti!"diyerek titremeye ve gözleri doldurmaya başlamıştı. Kendini acindiriyordu. Chris beni yanına çağırdı. Dave ise son bir umut istercesine bana bakıyordu... Chrisin yanına geçip arkama bile bakmadım. Amyde Chrisi seçmek istedi,ama Daveye kiyamayip onla birlikte gitti... Bobby ve Kevin,zaten Chrisi seçecek kadar onursuz değillerdi. Support ise zaten üvey kardeşten çok Chrisin yaveri gibiydi.. yani Aile ikiye bölündü. Minebaye giden giden,B grubu.. ve Evde bir katille yaşayan A grubu.. Gerçeği tek seçen bendim. Halada öyleydim. Kimseyi asla affetmeyecektim. Kimseyi.
|
0% |