Gözlerimi açtıktan sonra annemi görmek bana iyi hissettirmiş olsa bile babamın nerede olduğunu düşünüp duruyordum. Küçükken çok az ateşim çıksa bile yanımdan ayrılmayan babam şuan gözlerimi açınca yanımda değildi şaşırmış olsam da bir yandan da üzülmüştüm. Küçük şımarık kız çocukları gibi surat dökmek istemiyordum ama babam benim bu dünya da herkesten çok daha farklı sevdiğim adamdı.

Annem bana bakmaya devam ederken

" Annem babam nerede?" diye sordum.

" Hava almak için çıktı kızım hatta daha yeni çıktı." demişti.

Anneme tamam manasında kafamı sallarken şuan takılmam gereken şeyin asla babam olmadığı aklıma geldi.

BEN VURULMUŞTUM!!!

Sol koluma baktıktan sonra sanki yeni acısını hissetmeye başlamıştım. Tekrar anneme dönüp

" Anne bugün konakta olanlar kimdi?"

Annem benim bu sorumu duyunca bir anda farklı bakmaya başlamıştı. Sanki unuttuğu bir acı vardı ve ben bunu ona hatırlamışım gibiydi. Biraz daha sessiz kaldıktan sonra

" Düşünme şimdi bunları kızım sen bir iyileş sonra konuşuruz. " demişti.

Annem bunu söyledikten sonra sanki içimde böyle kötü birşey yaşanacakmış gibi bir his oluşmuştu. Ama yine de annemi daha fazla darlamamak için soru sormamıştım.

Aradan geçen 1 saatin ardından artık hastaneden sıkıldığımı ve buradan çıkmak istediğimi anneme söylesem de doktor ne derse diye inat etmişti ve asla kabul etmemişti. İnatçı olma huyumu annemden almış olmalıyım kadın Nuh dedi peygamber demedi yahu böyle inat mı olur.

Ama dedim ya bende inatçıyım doktor odaya gelene kadar annemin başının etini yemiştim. Tabi doğruyu söylemek gerekirse bu işe yaramamış ve bende duygusal açıdan biraz acıtasyon yaparak halletmiştim.

" Annecim ya ben 4 yıldır Ankara 'da öğrenci yemekleri yiyerek geçirdim günlerimi. Şimdi de buraya geldiğim ilk gün hastane yemeğimi yiyeyim. Ben senin yemeklerini özledim Nigar sultan." demiştim. Ve bu taktiğimi kesinlikle işe yarayacağından emindim.

" Tamam kızım tamam yeter ki sus ben babama söylerim çıkarırız birazdan. Ayrıca ben seni tanıyorum kızım sırf hastaneden çıkmak için yemekleri bahane etmen ayıp ya. "

Ulan ben bu kadına bu numaraları bu yaşıma kadar çok kez yaptığımı nasıl unuttum. Kadın resmen beni ezberlemiş duygu sömürüsüne bile inanmadı. Neyse ki yinede istediğimi elde etmiştim. Bunun için yaptığım numara da yakalanmamı çokta düşünmedim.

Biz annemle bunları konuşurken odamın kapısı açıldı ve içeri babam geldi. Babamı görünce

" Ooo Hamza ağa bir kızınızın olduğunu hatırlamanı ne kadar güzel." diyerek sitem ettim.

" Güzel kızım benim." diyerek hızlıca yanıma doğru adımladı. Yanıma gelince sol koluma dikkat ederek bana sıkıca sarıldı eee tabiki bende ona.

" Hamza bu kızın hastaneden çıkmak için beni ikna etti valla. Çıkış işlemlerini hallet de evimize gidelim. " diyince anneme dönüp kocaman gülümsedim. Tamam diyerek odadan çıkan babamın arkasından uzunca bakmıştım. Bir terslik varmış gibi hissediyorum ama hadi hayırlısı.

Çıkış işlemleri tamamen halledilmiş ve ben arabaya doğru yavaş adımlarla ilerliyorum. Etrafımda korumalardan oluşan bir etten duvar vardı. Her zaman bana bu kadarı fazla gelse de bugün için fazla gelmemişti gözüme. Sabah kendi evim de vurulmuştum o yüzden biraz olsun korkuyor olabilirim.

Arabaya bindikten sonra babama dönüp daha yeni aklıma gelmiş olmasına sinirlendiğin birşeyi sordum

" Baba Ali abim nerede o neden hiç gelmedi yanıma. Yoksa Mardin de değil mi?" diye sordum. Babamın mimiklerinde olan değişimi görünce hastanede hissettiğim kötü birşey olcak hissini doğru çıkarıyor gibiydi.

" Hazan bunları sonra konuşalım kızım."

Babam böyle söyleyince daha fazla konuşmak istemediğini anladım ve bende uzatmadan camdan dışarı bakmaya başladım. Camdan dışarı bakarken dün benim doğum günüm ve bugün 24 yaşında olduğum geldi aklıma. Her zman çift sayılar, rakamlar uğurlu gelir diye düşünmüştüm ama 24 yaşıma girdiğim gün vurulmuş olmam biraz bu düşüncemi yanıltmıştı.

Doğum günümü düşünürken tekrardan orman gözlerin bana verdiği hediye geldi aklıma. Gerçekten kendime sinirlenmiştim artık, keşke gece uyumadan önce baksaydım diye kendime içten içe saydırırken araba konağın önünde durmuştu. Hızlıca arabadan inmiştim aklımda hemen odama çıkıp valizin içerisinden dün kullandığım çantayı almak vardı. Ama bunun çokta böyle olmayacağını adabadan inince farketmiştim.

Tam karşıma baktığım zaman yine aynı orman gözleri görmüştüm. Şaşkınlıkla gözlerimi kırpıştırdıktan sonra hayal olduğunu düşündüğüm gözlerle tekrar karşılaşınca bayılacağımı düşündüm.

Geldiğimden beri evime ikinci gelişim ve ilk gelişimde vuruldum ikinci gelişimde her gözümü kapattığımda gözümün önüne gelen orman gözler evimde.

Mardin artık bana hoşgeldin demeyi bırakmalı diye düşünüyorum...

​​​​​______________________________________

Her bölümden sonra sizlerle yorumlarda konuşmak istiyorum ballar.

Ama birde eklemek istediğim birşey var kurgunun nasıl ilerleyeceğim yazarken kafamda tasarlıyorum belirli bir örüntü de ilerlemiyor bu yüzden ben bile heyecanlıyım bu hikaye için o yüzden sizlerde bana eşlik etmek için yorum ve oy atmayı unutmayın.

Bu günlük bu kadar bölüm yeterli diye düşünüyorum sonra ki bölümlerde görüşmek dileğiyle seviyole Sizleri.

​​​