ÇOK KISA BİR BÖLÜM

Kâh kucağında kâh sırtında taşıyıp, ara sıra dinlendiği orman yolu boyunca sık sık kızın nefesini dinledi. Nabzı yavaşlamaya başladığında ona kaç kez sarıldığını ve kaç kez koşmaya çalışırken birlikte düştüklerini hatırlamıyordu. Gözleri kapalıyken her zamankinden daha masum ve duru gözüken bu insan kızına aşık olduğunu artık inkar edemezdi.

“Dans ederken göz göze gelmemek adına direndiğim o gözlerin şu an aralanması için her şeyden vazgeçebilirim.” şu an istediği tek şey aklına gelen ilk güvenli liman olan evine ulaşmaktı. Ama zihni ona oyunlar oynuyordu. Kollarındaki kızın şuanda is kokan o güzelim saçlarını henüz birkaç saat önce istemsizce koklamış ve kalbinin atışını kızın duymasından korkarak kendini geri çekmişti. Yere düşen tokasını gizlice bileğine taktığını gören kimse olmamıştı. Bileğindeki siyah lastik tokaya bakıp kolunu dudaklarına doğru götürdü, kokusu üzerine sinmiş olan tokayı öptü.

Soluklanmak adına birkaç dakika yere çöktüğü anda Özüm’ün biçimli dudaklarında bir fısıltı fark etti.

“Beni sakın bırakma.”

Gözleri kararmış bir şekilde, kucağında elli kilo var yok olan bir peri kızıyla ormanda kaç dakika daha ilerledi, bilmiyordu… Tek istediği daha önce hiç görmediği güzellikteki bu ela hareli, koyu yeşil gözlerin içine bakıp kalbini bu yosun tarlasına gömmekti...