Selam dostlarr

Başlama tarihinizi bırakabilirsiniz💕

Medya: Güniz

(ू•ᴗ•ू❁)

1:39

Balkonda oturmuş kulaklığımla müzik dinliyordum. Böyle bu saatte rahat rahat oturduğuma bakmayın, annemle babam evde değildi sadece.

Annem asla bu saatte uyumama izin vermezdi. Babamsa böyle boş boş oturmama kızardı. Onlara göre daima yararlı bir eylem yapmalı ve erken saatte uyumam gerekirdi. Çoğu konuda baskıcı bir ailem vardı.

Arkadaşlarımla keyfi bir şekilde dışarı çıkamazdım, derslerimden başka bir şeyle ilgilenemezdim, sanatsal veya spor etkinliklerine katılamazdım.

Kısacası onların izin verdiği sürece kendi kararlarımla yaşardım.

Aile, 

bu 4 harf bazıları için ev iken benim için kopuk bağları temsil ediyordu.

Aynı evin içinde yaşamak kimseyi aile yapmazdı. Aile, huzur buldu-

ğumuz evimiz olan yer değil miydi?

Eğer öyleyse benim ailem yoktu. Dışarıya mutlu aile tablosu çizmek ne kadar kolay olursa olsun, aile olmak çok zordu. En azından ailemin bana öğrettiği şey buydu.

Uykumun geldiğini hissettiğimde ayağa kalkıp odama geçtim. Yarın okul yoktu o yüzden çokta erken kalkmama gerek yoktu. Büyük ihtimal yarın hafta sonu olduğu için annem ve babam evde olacaktı açıkçası evde olmamaları işime gelirdi çünkü bağırış sesleriyle uyanmak istemiyordum. Bunları düşünürken gözlerim yavaş yavaş kapanmaya başladı.

(ू•ᴗ•ू❁)

Sabah sabah sessizce konuşsalar öleceklerdi sanki. Gözlerimi ovalayarak yatağımdan çıktım. Odamdaki banyoda elimi yüzümü yıkadıktan sonra üstüme beyaz tişörtümü altıma ise siyah eşofmanımı giydim. Kahvaltı için mutfağa doğru yürümeye başladım.

Babamla annem iş üzerine tartışıyorlardı. Zaten iş yapmaktan başka bildikleri bir şey yoktu.

Mutfağa girdiğimde ikisinin bakışı bana döndü. "Günaydın."dedim. İkisi de aynı anda günaydın dedikten sonra masaya oturmuş-

lardı. Sessizce ilgi odağı olmamak için kahvaltımı yapmaya başladım.

Tabi babam rahat durur mu? Asla.

" Umarım derslerine çalışıyorsun-

dur Güniz, testlerini çözmediysen telefonunu alırım biliyorsun."

Gözlerine boş bakışlarımla bakıp, "Kontrol edebilirsin baba, günlük planım neyse ona uyuyorum zaten. " dedim.

Annemse alaycı gülüşüyle bana döndü, "Son iki senen Güniz, daha çok çalışmalısın. " dedi.

Babam da annemi onaylayan mırıltılar çıkardığında elimdeki çatalı sıktım. Zaten sosyal bir hayatım yoktu ve elimden geleni yapıyordum. Sırf bir kere "seninle gurur duyuyorum."desinler diye ders çalışmaktan hiç vazgeçmemiş-

tim. Ama biliyordum ki ben ne yaparsam yapayım beni görmeyeceklerdi.

İkisinin de yokluğunu çekiyordum ama anneme karşı olan kırgınlığım babama karşı olan kırgınlığıma daha ağır basıyordu. Çünkü hiç bir zaman annemin istediği gibi biri olamamıştım nedendir bilmem çabalarımı hep yok saymıştı.

Şöyle bir baktığımda ne anneme ne de babama benziyordum. İkisininin

de huylarını taşımıyordum. Dış görünüşlerimiz ise hiç benzemiyordu. Annem sarışın babam mavi gözlüydü.

Bense esmer kara kaşlı kara gözlü biriydim.

Bunları düşünürken kahvaltımı bitirmiş odama çekilmiştim. Annem ve babam da benimle vakit geçirmeyi bile düşünmeyerek hazırlanıp toplantılarına gitmişlerdi.

Ders çalışmam uzun sürmüştü o yüzden masadan kalktığımda ak-

şamüstü olduğunu farkettim. Annemle babam birazdan gelirdi.

Annemle babamın geldiğini kapı

açılma sesinden anlamıştım. Eve girmiş olmalıydılar. Odamdan çıktığımda ikisinin de gergin olduğu nu fark etmiştim.

Babam beni gördüğünde "Salona geçelim seninle bir şey konuşmalıyız. "

Önümden geçtiklerinde onlarla beraber salona girdim. İstemsizce yanlış bir şey mi yaptım? diye düşünmüştüm. Babamla annem onlara göre sorun çıkarmadığım sürece benimle oturup konuşmaz-

lardı.

Babam, "Bugün bir telefon aldık. Doğduğun hastanede senin doğduğun yıl bir karışıklık yapılmış, bu yüzden DNA testi yaptıracağız. Kızımız olmayabilirsin. "

O an bir şok dalgası bedenimi esir almıştı. Resmen bana sen bizim kızımız değilsin diyorlardı. Anneme bakacak olsam mutlu olacağından emindim, babamsa hem heyecanlı hem gergin duruyordu.

Peki ya ben?

Ben korkuyordum. Çünkü nolacağını bilmiyordum ve eğer bu gerçekse Annemle babamın tepkilerini görmek istemiyordum. Üzülüyordum, kırılıyordum.

Beni sevmemeleri canımı yakıyordu.

Bir şey demem gerekiyordu belki de ama ne diyeceğimi nasıl tepki vereceğimi bilmiyordum. O yüzden " DNA testi ne zaman yapılacak?"diye sormuştum.

Annem, "Yarın olacak. "

"Tamam, İyi geceler o zaman aç değilim ben. " Diyerek ayağa kalktım. Şaşırmışlardı, bir şeyler dememi belki de bağırıp çağırmamı bekliyorlardı.

Yapmak isterdim ama onlar bana yalnızca susmayı ve sakinliği öğretmişlerdi. Arkamı döndüğüm

an yaşlar gözlerimden firar etmişti. Odama girdikten sonra battaniyemi kafama kadar çekip ağlamaya başlamıştım.

Sevilmek için çırpındığıma ağladım.

Annemin beni güzel bulabilmesi için makyajlar yapıp elbiseler giymeme ağladım.

Babamın bana sürekli kızacak bir şeyler bulmasına ağladım.

Çirkin bir çocuk olduğum için ağladım.

O kadar çok ağlamıştımki bir yerden sonra ağlamaktan sızmıştım.

(ू•ᴗ•ू❁)

Evettt ilk bölüm bitti:)

Buarada ilk kitabım hatalarım vardır ve illaki olacaktır.

Kendimi geliştirmek için yazacağım buraya umarım kurgumu beğenirsiniz💕

Diğer bölümde görüşürüz👋