Selammmm nasılsınızzz??

Bölümü oylamayı unutmayın💕

Medya:Boran

(ू•ᴗ•ू❁)

Sabah kalktığımda ağladığım için başım ağrıyordu. Bugün DNA testi için hastaneye gidicektik. O yüzden hazırlanmaya başladım. Üstüme pembe tişörtümü,altıma mavi Capri şortumu giydim. Dolapta pembe converse'lerimi ararken kapım çaldı.

Annem, "Birazdan çıkacağız hazırlandın mı? " diye sordu.

Arkamı dönmeden "Ayakkabılarımı bulayım geliyorum. " dedim.

Annem odadan çıktıktan sonra ayakkabılarımı giymiş telefonumla odadan çıkmıştım. Onlar da benim çıktığımı gördüklerinde evden çıkmıştık. Hastaneye doğru gidiyorduk. Hiç kimsenin sesi çıkmıyordu. Sanki bir an önce nolacaksa olsun bitsin bu iş der gibiydik.

O an fark etmiştim. Birbirimize tahammülümüz yoktu. Babamla ben bunu açıkça söylemesekte annem bunu her fırsatta söylemek-

ten geri kalmazdı. Aslında sorun bendim. Ben yokken gayet mutlulardı ya da benimle alakalı konuşmadıklarında.

Ben bunları düşünürken hastaneye gelmiştik. Özel bir hastaneydi. Arabadan indiğimizde hastaneye girdik. DNA testi için yukarı çıkmaya başladık bir odaya girdiğimizde gözüm karşı tarafa takılmıştı.

Karşımdaki kadının resmen kopyasıydım. Tek bir farkla saç rengimiz ve göz renklerimiz farklıydı. Gerçi yanında yaşına göre oldukça yakışıklı adam benim gibi esmerdi. Ama yaşından dolayı saçlarında beyazlıklar vardı.

Diğerlerine baktığımda tahminimce benim yaşlarıma yakın bir erkek vardı. O da annesi gibi sarışın ve yeşil gözlüydü. Bir de karışmış olduğum kız vardı.

Anneme benziyordu. Babamınki gibi mavi gözleri vardı.

Anneme baktığımda kıza heyecanla bakıyordu. Ne bekliyordum ki 17 yıldır beni kızı olarak görmemiş kadının beni sevmesini mi?

İçerideki koltuklara oturduktan sonra her iki tarafın birbirini merakla süzdüğünü fark etmiştim.

O an doktor içeriye girdi ve konuşmaya başladı, " Hepiniz hoşgeldiniz bugün hastanemizin yıllar önce yaptığı bir karışıklık için buradayız. Hastanemiz adına özür dileriz. Bunu yapan hemşiremizi isterseniz dava edebilirsiniz şimdi kızların ve babaların kanlarını alalım. Sonuçlar bir kaç saate çıkacaktır. "demişti.

Kimsenin harekette bulunmadığını görünce ayağa kalktım kan vermek için. doktor kanımı aldığında diğerlerinin de kanını almaya başlamıştı. Kendimi kötü hissediyordum o yüzden anneme döndüm. Gerçi her şey ortadaydı sadece bir şeyleri kağıt üstünde görmemiz gerekiyordu. Ama insan alışkanlıklarından kolayca vazgeçemiyordu. O yüzden o kadına anne diyordum. " İyi hissetmiyo-

Rum dışarı çıkabilir miyim? " diye sordum . Karşılığında kafasını sallamıştı.

Kulaklığımı takıp dışarı çıktım. Sanki aldığım nefes bana yetmiyor gibiydi. Kendimi sakinleştirmem gerekiyordu. Dışarı çıkmamdan iki saat geçmişti. O yüzden içeriye girdim. Odaya girdiğimde karşıdaki kadınla göz göze gelmiştim.

Bana samimi bir şekilde gülümse-

mişti. Bende ona küçük bir tebessüm edip yerime geçtim. Bir kaç dakika sonra doktor içeri girmişti. Elinde bir kağıt vardı. Konuşmaya başlamıştı.

"Yapılan test sonuçlarına göre Güniz Taş ℅99. 9 ihtimalle Vural Demir'in kızı, Melis Demir ℅99. 9 ihtimalle Agah Taş'ın kızı. "demişti.

Zaten sonucun az çok ne olduğunu biliyorduk fakat bunun gerçek olması beni değişik bir ruh haline sokmuştu. Karşı tarafa baktım. Kız sevinmiş gibi annemle babama bakıyordu. Kadınla adam da bana baktıktan sonra Adam, " Bir yerde oturup doğru düzgün konuşalım. " demişti.

Babam da onu Onayladığında ayağa kalkmıştık. Hastane'nin kafesinde oturuyorduk. Annemle babam kendi kızlarını istediklerini söylemişti. Karşı tarafta aynı şekilde konuştuğunda açıkçası bana diyecek pek bir şey kalmamıştı çünkü kız da annemle babamı istiyordu. Annemle babam Melis denen kızla gittiğinde kendimi kimsesiz ve aciz hissetmiştim.

Tanımadığım insanlarla baş başa

kalmış onlarla gitmekten başka yapabilceğim bir şey olmadığını biliyordum. Kardeşim olduğunu düşündüğüm çocuk bana bakmıyordu bile sanki bedeni buradaydı ama ruhu burada değildi.

Kadın konuşmaya başladığında ona dikkat kesildim.

" Güniz'cim açıkçası bu olanlar seni yorduğu gibi bizi de yordu. Birbirimizi tanımıyoruz fakat sen bizim kızımızsın. O yüzden bizimle beraber gelmeni istiyoruz. Kendimizi tanıtalım benim adım Esra babanın adı Vural yanımızdaki de kardeşin Mete. "

O sırada Vural bey konuşmaya başlamıştı. Evet bey diyorum çünkü onlara anında anne,baba demeye hazır değildim. "Zamanla birbirini tanıyacağız sende bizim ailemizin bir parçasısın. Lütfen bizden çekinme, biz bir anne ve baba olarak yanında olmaya çalışacağız. "

"Anlıyorum, zaten sizinle gelmek zorundayım reşit bile değilim. Açıkçası bir anda bunları öğrenmek ağır geldi fakat dediğiniz gibi zamana ihtiyacımız var galiba. "

İkisi de bana gülümsediğinde Mete, "Artık gidebilir miyiz? " demişti.

Ondan sonra beraber arabaya binerek yol almıştık. İçimden umarım her şey çok güzel olur diye geçirmiştim. Her şey çok yeni olduğu için eşyalarımı falan almamıştım. Diğer tarafta almamıştı iki tarafta birbirine eşyalarını toplayıp gönderecekti.

Şuan yalnızca yanımda telefonum kulaklığım ve çantamda bir kaç eşyam vardı.

Sonunda gelmiş olmalıyız ki araba durmuştu. Etrafa bakındığımda müstakil evler vardı. Bir önceki aleminde maddi durumu iyiydi açıkçası. Son model telefonum ve diğer teknolojik aletlerin vardı evimizde müstakildi.

Karşımdaki eve baktığımda ev 3 katlıydı ve biraz büyüktü sanki. Çünkü biz 4 kişiydik.

O an Esra hanım elini omzuma koydu ve gülümsedi.

"Evimize hoşgeldin. "

(ू•ᴗ•ू❁)

Evett bölüm sonuuu

Umarım beğenirsiniz:)

Diğer bölümde görüşürüz👋