Selammm dostlarımmm

Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın(henüz yorum almadım yorum okumayı seviyorum ama kitap daha çok yeni o yüzden sabırla bekliyorum.)💕

Medya:Mete

(ू•ᴗ•ू❁)

Okulun açılmasından yaklaşık bir hafta geçmişti. Yavaş yavaş alışıyordum açıkçası yeni düzenime.

Şuan ödevlerimi bitirmiş yağan yağmuru seyrediyordum. Yağmurlu havaları severdim.

Canım sıkıldığı için aşağıya inmeye karar vermiştim.

Odadan çıktığımda Aras'ı görmüştüm bana bakmış ve önüne dönmüştü. Asansörün kapısı açıldığında içeride Poyraz vardı. Telefonuyla uğraşıyordu.

Asansöre bindiğimizde önüme döndüm. İkisi de beni sevmiyordu ve rahatsız olduklarını bakışlarıyla dile getiriyordu.

Bir anda asansörün durmasıyla korkmuştum. Onlarda nolduğunu anlamaya çalışıyordu.

"Neden durdu? " diye sorduğumda Aras bilmiyorum dercesine dudak b üzmüştü.

Poyraz telefonuyla ilgilenmeye devam ederek, "Gelirler şimdi, bir şey olmaz. " demişti.

Aras telefonunu açmış birilerini aramaya çalışıyordu ama asansör deydik. Çekme ihtimali yoktu.

Evde de neredeyse kimse yoktu ve bizi fark etmeleri zaman alırdı.

Elim boynuma gittiğinde asansöre yaslandım. Sanki aldığım nefes bana yetmiyormuş gibi hissediyordum.

Aras'ın bakışları bana döndüğünde iyi olmadığımı farketmişti. Ve kapıya vurarak bağırmaya başlamıştı.

"Poyraz Güniz'i tut düşecek. "

O an Poyraz bizi farketti ve ayakta duracak halim yoktu. Sendelediğimde Poyraz beni tutmuş, "Hop sakin ol, otur yavaşça. " deyip kendisiyle beraber beni oturmuştu.

İlk defa bana karşı olan rahatsız bakışları gitmiş endişeli bakışları gelmişti.

Diğer elimi de boynuma atıp, "Ne-nefes alamıyorum. " demiştim.

Poyraz, "Ellerini boynundan çek. " diyerek bileklerimi sıkıca ellerinin içine hapsetmişti.

Aras bir şey yapamadığını fark edince yanımıza çömelmiş tişörtümün düğmelerini açmıştı.

"Onu sakinleştirmeye çalış birilerine ulaşmaya çalışacağım. " diyerek telefonunda bir şeylere tuşlamaya başlamıştı.

O an dışarıdan ayırt edemediğim sesler yükselmeye başlamıştı. Aras kalkıp kapının ucuna gitti.

Poyraza bakmaya başlamıştım. Gözlerimden yaşlar akmaya başlamıştı. Kalbim o kadar hızlı atıyordu ki kalbimi kusacakmış gibi hissediyordum.

Poyraz,"Ağlama lütfen, nefes almaya çalış. Çıkacağız birazdan tamam mı? " deyip göz yaşlarımı silmişti.

Aras'a dönüp, "Bir şey yap! İyi değil. " diye bağırmıştı.

İkisi de bakışlarını bana çevirdiğinde gözlerim kapanmaya başlamıştı. Poyraz'ın endişeli sesi bile bir uğultu gibi geliyordu artık.

Bilincim tamamen kapandığında başım Poyraz'ın göğsüne düşmüştü.

🕒

Duyduğum seslerle huzursuzca yerimde kıpırdandım.

"Bakın uyanıyor işte. " diye biri konuşmuştu.

"Oğlum gözlerini niye açmıyor? " diye soran Esra Hanım olmalıydı.

"Anne bir sakin olsan uyanıyor ya. " demişti bıkkınlıkla.

Sonunda gözlerimi açtığımda ellerimle gözlerimi ovuşturmuştum. Vural bey,"Allah'ım çok şükür. "diyerek ellerini yüzüne götürmüştü.

Bir anda Esra Hanım'ın bana sarılmasıyla neye uğradığımı şaşırmıştım.

Ayaz" Anne napıyorsun? Daha yeni uyandı rahat bırak kızı. "diyerek Esra Hanım'ı omuzlarından tutarak geriye çekmişti.

O an odaya dikkatlice baktığımda Aras ve Poyraz'ıda görmüştüm. Onları da korkutmuş olmalıydım.

Poyraz, " İyi olduğuna göre ben gidiyorum. "demiş Aras ile odadan çıkmıştı.

Ayaz onlara göz devirip bana döndü.

" İyi misin? Nasıl hissediyorsun? "

"Üstümden tır geçmiş gibiyim. " dediğimde gülmüştü.

"Normal, şiddetli bir panik atak geçirmişsin. Daha önce böyle bir şey yaşadın mı? "diye sorduğunda mazi aklımda canlanmıştı. Bedenimden bir titreme dalgası geçtiğinde dikkatle beni izliyordu.

" Bir kaç defa ama çok öncedendi. Bu kadar şiddetlisini ilk defa yaşadım. "

"Anlıyorum, şuan için ciddi bir problemin yok. Tekrar böyle bir şey yaşarsan lütfen bana söyle ki sana yardım edebileyim Güzelim." demişti.

Ondan sonra onu onaylamış ve uyumak istediğimi yorgun hissettiğimi söylemiştim. O da anlayış göstermiş, Vural Bey ve Esra Hanım ile odamdan çıkmıştı.

(ू•ᴗ•ू❁)

Bölüm sonuuu

En kısa zamanda yeni bölüm yazacağım💕

Diğer bölümde görüşürüz zzz👋