Yemekler geldiğinde aramızda hala bir sessizlik vardı.İki yıldır beni tanıyan ve bir yıldırda beni izleyen birini nasıl fark etmediğimi düşünüyordum.Zaten en yakın arkadaşımın ve sevgilimin beni aldattığınıda fark edememiştim.Körlükte üstüme yoktu.

"Buranın balık yemekleride çok güzel,

söyleyebilirsin."Aramızda sessizlik son bulduğunda kibarca komuşmaya özen gösterdim."Sağol, böyle iyiyim."

Anlamışcasına başını salladığında kararsız gibi gözküyordu.Benimle konuşmak,sorular sormak istiyordu.Onu anlayabiliyordum.Ve sanırım ona rahatsız edici biri olarak görmeme alınmıştı.Bu yüzden sohbeti bu sefer ben başlattım.

"Sen bu otele sık sık geliyorsun herhalde?"Sohbeti ben açınca gözleri parladı ve hemen cevap vermeye koyuldu.

"Gazeteciler kendi evinde insanı rahat bırakmıyor.Bu otel en çok geldiğim ikinci otel denilebilir."

"Öyle mi?Birinci otelin hangisi?"diye sordum merakla.

"Seni ilk gördüğüm otel."

Boğazımdaki lokma olduğu yerde kalmıştı.Diyecek sözüm olmadığı için yeniden sustum.Sohbet konusu bir şekilde bana geliyordu.

Yemekler bittiğinde Aras tatlı teklif etmişti ama utançtan kendime söylenmekle meşgul olduğum için reddetmiştim.Hardal rengi ceketimi üstüme geçirdikten sonra ayaklandım.

"Sonra görüşürüz o zaman."dedim giderken.Arkamda duyduğum son ses,"Umarım görüşürüz."olduğuydu.

Bu randevu fazlasıyla canımı sıkmıştı.Kötü yaptığımı düşünüyordum.Ama umut vermek istemediğimi söylemiştim.Otel odama gelir gelmez kendimi yatağa atıp pijamalarımı geçirmiştim.Gün boyunca her zaman gibi rahat takılacaktım.

Telefonuma gelen mesajla içime birazda olsa su serpildi

Aras

Bugün ki yemek sadece dostçaydı,yanlış anlamadığımı düşünüp endişelenmeni istemiyorum,Fisun.Ama yine de hayatımda yediğim en güzel yemekti.

Bu mesajı cevapsız bırakmak zorunda kaldım.İçimi rahatlattığı için Aras'a minnettarım.Onun sohbetinden çıkarken sessize aldığım kişilerden birinin mesajı gözüme çarptı.

Yelda

Fisun lütfen artık konuşalım,mesajlarımı yanıtsız bırakma.

Sanırım artık yüzleşme zamanı gelmişti.Yüzüme bakacak cesareti olmayacağı için telefondan gününü gösterecektim.

Siz

Sen ne yüzle bana mesaj atabiliyorsun?

Cevap anında gelmişti.

Yelda

Fisun her şey hataydı.Tamamen hataydı.Ben çok özür dilerim.Yıllardır süren arkadaşlığımızın bitmesini istemiyorum.

Siz

Arkadaşlığımız biteli çok oldu,Yelda.Sen kendi yoluna git Emre ile ya da başkasıyla.Ben kendi yoluma.O evden de tanışanacağım böylece bir daha asla karşılaşmayacağız.

Yelda

Herkes ikinci bir şansı hakeder Fisun.

Siz

İhanetin affı yoktur,Yelda.

*Bu kişiyi engellediniz*

Mental sağlığım feci durumdaydı.Alp'e bile mesaj atacak halim yoktu.Yelda ve Emre ile olan anılarım aklıma gelince çıldıracak gibi oluyordum.Daha fazla kendimi tutamadım ve ağlamaya başladım.Akşama kadar yatakta depresif modu yaşamıştım.Otelin mini buzdolabında ki tüm enerji içeceklerini içsemde çok yorgundum.

Ağlamam bir süredir durmuştu ama acım hiç azalmamıştı.

Birden etraf karanlığa bürününce yataktan kalktım.Elektirkler kesilmişti.Jenaretörü çalıştırmaları bir iki dakika sürerdi.

Öyle olmamıştı.Bir süredir hala karanlık içindeydik.Jenaretörü çalıştırmaları nasıl bu kadar uzun sürüyordu.Aşağıdan gelen serzeniş sesleri yüzünden odamdan çıktım.Bir ruh gibi merdivenlerden inerken odalarını terk etmiş kişileri izliyordum.

"Bu otele paraları boşa mı verdik!Elektriği geri getirin!"

Söylenen insanları aldırış etmeden bir köşeye çekilip beklemeye başladım.Bazıları dışarıya çıkıyordu ama olduğum yerde kalmak en iyisiydi.

"Fisun?"

Duyduğum sese doğru döndüğümde hiçbir şey göremiyordum.Yanıma birinin geldiğini hissedince yüzü netleşmişti.

"Benim Fisun,Aras."

Anlamışcasına başımı salladığımda gerçekten konuşacak halim yoktu.Beni karanlıkta görmeside iyiydi.Büyük ihtimalle şu an gözlerim kırmızı,tenim solgundu.

"Fisun,sen iyi misin?"Cevap vermedim.

Yanıma iyice yaklaşmıştı aramızda ki mesafe ne kadardı bilmiyordum.Sanırım odamda kalmalıydım.

"İyiyim."diyebildim en sonunda.Sesim fazla çıkmamıştı.Ve kesinlikle iyi değildim.Yelda ile konuşmak beni sarsmıştı.Aras'ın bir şeyleri fark etmemesi için konuyu değiştirdim.

"Sen neden herkesin içinde dışarıya çıktın?"

"Karanlıkta kim olduğumu anlamazlar.Ve sen Fisun iyi değilsin,bana dürüst ol."dedi dikkatle.

Suskunluğumu korurken elimden hiçbir şey gelmiyordu.Karanlıkta da olsak onun gri tişörtü parlıyordu.Tamamen iç güdülerime dayanarak bana iyi gelebilecek tek şeyi yaptım.

Sonrasında belki de çok pişman olacaktım ama bunu yaptım.

Ona sarıldım.

__________________
İki gündür bölüm atamadığım için sorry.