21.Bölüm

Yağmur hızını giderek kaybetmiş, durmak üzereydi. Mutfakta kahve yapıyordum. Aras, salonda saatlerdir oturuyordu. Elimde iki bardakla içeri girdim. Bakışları anında beni bulmuş ve gülümsemişti. Gerçekten çok güzel gülüyordu. Gamzelerini görmek için onu günlerce güldürebilirdim. Saat oldukça geç olmuştu.

"Gece yarısı geliyor. İstersen bugünlük burada kal."diye teklifte buldum. Yüzünü belirsizlik ifadesi aldığında nefesimi tuttum. Yalnız yaşadığım için misafir odası boştu.

"Gerek yok. Ben giderim, şimdi. Hem sanada rahatsızlık vermek istemiyorum."

"Ne rahatsızlığı, Aras? Saçmala. Ayrıca biz şeyiz."

"Neyiz?" Bilerek yapıyordu. Yüzüne baktığımda sırıtıyordu. Geri atmak yerine cümlemi tamamladım.

"Sevgiliyiz. Bir sorun mu var?" Kurnazca sırıtışı yerine gerçek bir gülümsemeye bırakmıştı.

"Tek bir kelime büyük etki yaratıyor. Bunun hayalini kurarak uyuyamadığım geceleri hatırlıyorum." Bu yaptığı itiraf sonucu kalbim yerinden çıkacak gibi oldu.

"Seni, göremediğim için özür dilerim Aras." Alayla güldü. "Görmeni istememiştimki. Uzakta kalmak istemiştim. Çünkü..." Dikkatle nedenini dinledim. "Çünkü beni reddeceğini biliyordum. Seni rahatsız etmek istemedim. Bugün seninle geçireceğim son gün olduğunu düşünüyordum. Beklenmedik oldu." Konuşmadan kahvemi yudumladım. Konuyu değiştirmem gerekiyordu. Hem de acilen.

"Tamam bazı şeyler biraz ani gelişti. Ama birbirimizi tanımamıza engel değil. Mesela ben sana hiç ailemden bahsetmedim." Odağını tamamen bana vermişti.

"Dinlemek isterim. Ailen hakkında bilgim yok."

"Güzel. Aslında ben biraz babası tarafında şımartılan bir kızdım. Kardeşim olmadığı için her istediğimi yapan bir aileye sahiptim. Üniversite için İstanbul'a geldim. Onlar İzmir'deler." Ailemi hatırlamak iyi gelmişti.

"İyi bir baban var."dedi hafif buruk bir sesle. Onun babası iyi değildi. Bana belli etmemek için gülümsedi ama anladım. Konuyu bir daha değiştirmek şart oldu.

"Alp benim, anne tarafımdan kuzenim oluyor. Aslında Meliha teyzem ve Aziz eniştem sıradan insanlar. Çocukları -Alp- neden böyle oldu anlayamıyorum."

"Neden öyle dedin?"

"Alp'i tanısan anlarsın. Bana ilk yazdığında yazan kişinin o olduğunu düşünmüştüm. Çünkü bir videoyu sadece bir şaka için iki yıl saklayabilirdi." dediğimde kahkasını tutamadı. Tam o anda elektrikler kesildi. Hayatta en nefret ettiğim olaylardan biriydi. Karanlıktan korktuğum için hemen yanımda oturan Aras'a sarıldım. "Fisun, güzelim sen iyi misin?"

"Karanlıktan korkuyorum."diyebildim sadece.

Aras, telefonunun ışığını açıp masanın üzerine koyduğunda içeri bir nebzede olsa aydınlanmıştı.

"Belkide sigorta atmıştır. Gidip bakabilirim." Anında onu reddettim. "Hayır, gitme." Cevap vermedi ama bana daha çok sarıldı. Zaten karanlıktan korkarken birde üstüne kapı açılma sesi geldi. Eve gelmeyeli süre geçince tedirgin olmuştum. "Aras, hırsız falan gelmiş olmasın?" Aras, kaşlarını çatmış sesini dinliyordu. Adım sesleri duyuluncu Aras ayaklandı. Bende hemen yanına gittim. Aras yavaş adımla girişe doğru yürüyünce arkasından "dikkatli ol" diye fısıldadım.

Işığa oldukça yakın bir yerde bekliyordum. Aras'tan herhangi bir işaret alırsam anında polisi arayacaktım.

Aradan biraz zaman geçince Aras tekrar salona geldi. Yanında tanıdık bir sima daha gördüm.

"Fisun, bu hırsız sencede kuzenin Alp'le aynı yüze sahip değildir dimi?" Gerçekten Alpti. Bu çocuk her geçen gün sınırları zorluyordu. Yüzünde şeytani bir gülümsemeyle bana bakıyordu.

"Merhaba Kuzi. Sanada merhaba enişte." dedi sırıtmasından ödün vermeden.

____________________________________________________________________

Uzun süre bölüm atamadım. Sorry...