Bir hayaletin sessizliğiyle çocuk odasına süzülen kadın, kapıyı usulca kapattı.

Uyuduğunu biliyordu. Bu saatte hep uyurdu.

Ağır adımlarla küçük karyolaya yaklaştı. Bu anı elinden geldiğince uzatmak istiyordu.

Zarif, titrek elleri sert ve soğuk pirinci kavradı. Gerçek bir metanetle minicik bebeğin üzerine doğru eğildi.

Ne kadar savunmasızdı ve ne kadar küçük! Annesinden ayrılamayacak kadar küçük! Ama...

Gözlerine dolan yaşları hırsla sildi. Onun yanındaki son anlarının buğulu bir belirsizlikten ibaret olmasına izin vermeyecekti! Meleksi bir gülümsemeyle kıvrılan dudaklarını, hafifçe pembeleşmiş kremsi tenini, tombul yanaklarını, mavinin bulunmaz tonuyla her zaman herkesi kıskandıracak yumulu gözlerini, sarı buklelerini olduğu gibi hatırlamak istiyordu. Ama...

Dudaklarından fırlayan hıçkırık, sessiz feryadını engelleyemedi:

"Yavrum! Yavrum benim!"

Uzanıp sarılmak; bağrına basmak; o minik bedeninin mis kokusuna, hiç doyamayacağını bilse bile, doymak istedi. Hiçbirini yapmadı. Sadece ufacık, tombul elini usulca okşadı.

Bu; sessiz sedasız, acı bir veda idi.

Ve kadın, kalbinde yarası hiç kapanmayacak bu ayrılığa boyun eğerek oradan ayrıldı.