Sevmek ölüm demekti . Bugün annemin tabutunun başında onun için göz yaşı dökerken anlamıştım bunu. İnsan çok sevdiği birini kaybedince kendi ruhu da ölüm fermanını yayınlıyordu.Sanki annem ölünce ben de ölmüştüm ama hayattaydım. Bu acı yaşamın gereksiz olduğunu kulağıma fısıldıyordu. Ölüm karanlık, yaşam aydınlık bizler ise birer ışıktık karanlık aydınlığına kavuşmak için her gün binlerce ışığı yanına çekiyordu ama karanlık, ışıktan aydınlık oluşturamazdı çünkü karanlık yaptıkları yüzünden bu karanlığa sonsuza dek mahkumdu karanlık ile ışık birbiri için yaratılmış olsa bile bu böyleydi böyle olmak zorundaydı.Bu ölüm fermanı bugün bana bir yemin ettirmişti. Bu benim birini bir daha bu kadar fazla sevmemek için ettiğim bir yemindi bir daha sevdiklerimi kaybedip yüreğimin parçalanmasına izin vermemeliydim. Çünkü İnsan bir kere ölmeliydi onlarca kez değil . Ben kendime ettiğim yemin ile cebelleşirken gözyaşlarıma karışan hıçkırıklarımın arasından tiz bir çığlık koptu ben daha hararetli ağlamaya başlarken omzumda birinin elini hissettim bana "Ağlama ağlarsan benim de kalbim acır dayanamam" dedi bu kişi kimdi normalde önemserdim ama hayatımın anlamını kaybettiğim için bir daha bulamazdım çünkü kaybedilen şeyler elbet bir gün yok olup sonsuzluğa giderdi o yüzden adamın ne dediği benim için rüzgarın uğultusu gibi sessiz ve önemsizdi annem varken davrandığım gibi kimseye böyle davranamazdım çünkü artık hayatımın anlamı yoktu. O tarafa dönünce buğulu görüşüm yüzünden bana dokunan elin sahibinin kim olduğunu anlayamadan o kişi hızla elini çekip benden koşar adımlarla uzaklaştı. Bir süre daha ağladım sakinleştiğimde ise ayağa kalmak istedim ama kalkmaya yeltendiğim sırada ayakta duramadan yere düştüm tekrar ağlamaya başlayacağım sırada aklıma verdiğim yemin geldi bir daha üzülmemeliydim ve herkesten güçlü olmalıydım bu işe ağlamamakla başlayacaktım. Bu yemine bir tane daha madde eklemeliydim annemin kanı yerde kalmamalıydı.Annemin vahşi katillerini bulup cezalarını çekmelerini sağlayacaktım ya adaletle ya da benim adaletimle olacaktı ama kesinlikle olacaktı .Katilleri bulmak için yetkili biri olmam gerekiyordu en azından cezalarını çekmelerini sağlayabilmek için. Bunun için ajan olacaktım yani buna karar vermiştim kimse kimliğimi öğrenemeyecekti. Bu sefer tekrar kalkmaya çalıştım kalkarken elime çalıların dikenleri battı ama umursamadan bir hışımla kalkıp arabaya doğru ilerlemeye başladım. Arkadan Tarık abinin "Sen çok güçlü bir kızsın sakın eve gidip ağlamaktan komalık hale gelme ." dediğini duydum ister istemez dudağımda ufak bir tebessüm oluştu ben şimdi böyle insanları nasıl sevmeyecektim bunun için kalbimi sökmem gerekecekti .Ama benim için gençliğini feda eden saçını çalı süpürge eden annemin mezarında rahat ve huzurlu bir şekilde uyuması için bende kalbimi feda edecektim bu saatten sonra kalbim yoktu olmamalıydı. Zaten insanlar onlara kalbimi vermem için çok acımasızdı. İnsan değilmiydi çok seviyorum deyip sevdiğini acımadan öldüren. İnsandı ama kanunlara göre ,o insansı canlılar kalp denen şey olmayan vahşi duygular içeren İnsan kalıbının bile fazla olduğu varlıklardı.İnsan her gün gördüğü haberler hakkında da buna benzer şeyler düşünürdü ama sadece düşünmekle kalırdı ama gerçekten yaşayan insan hissederdi ve nefretle, kinle düşünürdü .Arabada bunları düşünürken cam tıklatıldı kafamı sol tarafa çevirince camı babamın tıklattığını gördüm ve hemen camı indirdim . İndirdiğim camın ardından babamın yıkılmış ve bir hayli hüzünlü gözleriyle karşılaştım bana "Nereye gidiyorsun sakın annenin intikamını almak için kendini harap edip başını yakma yoksa üzülen sen olursun bir daha senin üzülmeni istemiyorum" dedi ve derin bir nefes alarak yanağımdan öptü . " Seni ve kendimi üzecek bir şey yapmayacağımı biliyorsun sadece eve gidip kafamı toparlamak istiyorum" diye cevap verdiğimde başını sallayıp beni onaylayan bir bakış attı ve arkasını dönerek Tarık amcamın yanına doğru ilerledi. Bende camı kapatıp arabayı eve doğru sürmeye başladım. Eve gelince kimseyi bulamadım her zamanki gibi .Tek çocuk olduğum için her zaman yanlız bir çocuk olarak büyümüştüm bu yüzden anneme ve babama çok bağlıydım annemi kaybetmem bu sebeple diğer insanlara göre bende daha fazla bir etki yaratmıştı. Kalbime bir hançer sokulmuş ve kalbimden akan kanlar yanarak benide yakmaya ant içmişti. Bunları düşünürken hemen kendime bir kahve yaptım hızlıca kafama dikip bitirdim biraz da olsa kendime gelmiştim. Asıl iş şimdi başlıyordu hemen ajanlık hakkında araştırma yapmaya başladım. Araştırdıkça bu ajanlık işi daha da kafama yatıyordu.

-

-

-

-