O an karan ali karşımda dimdik duruyordu evet görmeye Can attığım adam şu an karşımda duruyordu ne yapacağımı bilmiyordum ağzım adeta kilitlenmişti bir süre gözlerim dalar gözlerine. sonra kendime farkına varıp oradan hemen uzaklaşıp mutfağa giderim kapıyı kapattığım gibi nefes nefese ağlamaya başlarım ne oldu masal sabahtan beri karan aliyi görmek için uğraşmıyorsun ne oldu şimdi neden bu kadar korkuyorum o zaman birini seviyorsan neden bu kadar korkarsın değil mi ben aşktan mı korkuyordum yoksa kültüründen dininden ailemden ben bu yaşta nasıl benden büyük olan bir adama aşık olurum demekten gerçekten artık kafam hiçbir şey almıyordu tek düşündüğüm karan aliydi.

O günden sonra nereden bilebilirdim ki kareliyi son görüşüm olacağını.

5 sene sonra

Sabahın yüzüme vuran güneşle uyanırım ve işe gitmek için hazırlanıp odamdan çıkarım.

Annem ağlıyordu yine yine gözleri çeşmeydi. Babam bizi terk edeli 1 yıl oldu ve başka bir kadınla evlendi ama ne biz ne annem buna üzülmüyorduk bizi bırakıp gitmesine rağmen hala acı çektirmesine ağlıyordu annem. Yanına gidip "anne ne olur yapma artık böyle ne olur" diyerek ağlamam için annemi sakin enştiriyordum. "Elimde değil kızım ben babana 30 yılımı verdim o ise bak bana ne ler yapıyor. Tam gitti rahat bir nefes aldım derken. Gitmesine rağmen uzaktan bile bana işkençe çektiriyor." Diyerek ağlamaya devama eder ben ise kendimi anneme çekip. "Anne lütfen üsme artık beni herşey yoluna giriçek inşallah"derim bir süre sonra işe daha fazla geç kalmamak için ecden çıkıp yolda bir süre ağlarım yanımda biririn olmasını isterim. Elim baoynumdaki kilitli kolye ye gider ve gözümü kapatarak rahat bir nefes alırım. Sanki karan Ali şu an yanımday mış gibi düsünüp sakinemeye başlarım.

İşe gelirim ben bir komagene de çalışıyorum 6 aydır. Dükanı ilk ben açarım o yüzden yine ben açarım.

Akşam saat 8 de çıkarak eve doğru giderim yine kapıyı çalarım. Kapıp önünde bir sürü ayakamı görürüm. Teysemler mi gelmişti. Kapıyı ablam açar. Ben ise "abla kim geldi" derim ablam ise " sesiz ol geç içeri" diyerek beni yönen dirir ben ise salona ilerleyerek kimin geldiğini görmek için salona geçip "teyse' sen" diyerek şaşırırım. Bu karan Ali'nin annesiydi. Karan Ali Eskişehir demi. Fatma teysenin yanına giderim o ise ayağa kalkmış." Hoşgeldin Fatma teyse' bu güzel süprız kalkma" deri. İşe iki yanağımdan öpmüş. " Bu ne güzelik masal ne kadar da büyümüşsün" der ben ise gülerek " çok teşekkür ederim hoşgeldin tekrardan" derim ve annemin yanına gidip otururum. Sonra "bu ne hoş süpriz Fatma teyse' sen buralara gelir mıydın" derim gülerek annem ise " saten boşuna gelmemiş çoçuğu evleniyor muş bizide tavet etmeye gelmiş" der annem ben ise yüzümdeki gülümseme bir anada düşer ve gözlerim dolmaya başlar. "Karan Ali evleniyor mu "

MErabalar canlarım daha önce dediğim gibi ben çalısıyorum ve başka bir hiyeya daha yazırıyorum oda kara gecenin kıyameti. Oyüzden bölüm atmam beli değil ama.zamanım oldukça size atıyorum beklemede kalın. Sevgili yazardan. Sevgiler ve saygılar. Baya baya🥰