Zeynep, yavaşça pencerenin kenarından uzaklaşıp odaya göz gezdirdi. Hayatının çoğunu annesi ve kardeşi Kadir için geçirmişti. Babasının evi terk etmesinin ardından ailenin yükünü sırtına almıştı. Annesi Sevgi, her zaman güçlü bir kadın gibi görünse de, Zeynep onun içindeki kırılganlığı çok iyi biliyordu. Çocukluğundan beri en küçük sevinçlerini bile annesiyle paylaşırken, her acısını da içindeki derin bir kuyuda saklamayı öğrenmişti.

Kadir’e hem abla hem anne olmuştu. Babasız büyümenin ne demek olduğunu bilen Zeynep, kardeşi için elinden geleni yapıyordu. Kadir’in okul ödevlerine yardım etmek, onunla oyunlar oynamak, en zor günlerde bile onun yüzünde bir gülümseme yaratmak… Bunlar Zeynep için bir görev değil, adanmışlığının birer parçalarıydı.

Şimdi ise hayatını onların dışında birine açması gerekiyordu. Zeynep, bu düşünceyle ürperdi. Baran… Bu isim, diline her dolandığında bile ona yabancı bir hikaye gibi geliyordu. Hayatına girmesine izin verdiği ilk insan olacaktı, ama aynı zamanda annesinden ve kardeşinden kopuş anlamına mı gelecekti? Bir bilinmeze doğru yürüdüğünü hissetti.

Annesi onun yanına geldiğinde bakışlarında hüzün vardı. "Senin mutluluğun için yaşıyorum, anne," diye fısıldadı Zeynep. Annesi başını öne eğip derin bir nefes aldı. “Sen kendin için de yaşamayı öğren, kızım. Kadir hep yanında olacak, ama hayatın sana da ait olduğunu unutma.”

Zeynep, annesinin bu sözlerinde daha önce fark etmediği bir hüzün sezdi. Sevgi Hanım, belki de kendi gençliğinde yapamadığı seçimleri kızının yapmasını istiyordu. Zeynep’in yüzüne hafif bir gülümseme yayıldı, ama kalbinin derinliklerinde büyük bir ağırlık hissetti. Hayatına ilk defa kendi istekleriyle yön vermek, ona ağır ama bir o kadar da cesur bir adım gibi geliyordu.

Zeynep, bu evliliğe neden adım attığını düşündükçe içini bir boşluk kaplıyordu. Bu, onun hayalini kurduğu türden bir karar değildi. Henüz 21 yaşındaydı ve tüm hayatını annesi ve kardeşi Kadir’e adamıştı. Babalarının gitmesinin ardından ailesinin yükünü sırtlamış, özellikle Kadir için hem abla hem de bir anne figürü olmuştu. Kadir, birkaç ay sonra 18'ine girecekti, ama o henüz çocuktu Zeynep'in gözünde. Onun bir hata yapmasını engelleyememişti… Ve şimdi, bu hatanın bedelini kendisi ödeyecekti.

Bu yüzden Baran’la evlenmesi gerekiyordu. Kadir’in akılsızca attığı adımların bedeli ağırdı ve her ne kadar gençliğini, özgürlüğünü kaybettiğini hissetse de ailesinin onurunu korumak zorundaydı. Baran, sessiz ama sert bakışlarıyla karşısında duruyordu. 27 yaşında, bu dünyada çok şey görmüş bir adamdı. Zeynep’e göre bir yabancıydı, ama yine de kader onları bir araya getirmişti.

“Bu kararı ailem için alıyorum,” dedi Zeynep içinden. Annesi Sevgi Hanım’ın desteğini hep hissetse de, bu yeni yolculuk Zeynep için tek başına yürüyeceği bir yol gibiydi. Göz ucuyla Kadir’e baktı; genç yaşının getirdiği pişmanlık ve mahcubiyet yüzüne yansımıştı.

Zeynep’in kalbinde büyük bir ağırlık vardı, fakat Kadir’in hayatını karartmamak için onun yaptığı hatayı üstlenmek zorunda kalmıştı. Kendisine Baran’ın yanında yeni bir hayat kurması gerekecekti. Baran’ın kız kardeşi Berfin bile Zeynep’ten küçüktü. Bu evde kendini yalnız bir misafir gibi hissedecek miydi?

“Başka seçeneğim yok,” diye düşündü. Ailesini korumanın tek yolu buydu ve Zeynep, bunu yapacak kadar güçlüydü.

Evettttt ilk bölümle karşınızdayimmm😁

Oy ve yorumlarınızı eksik etmeyin lütfen 🧡 ♥️