Hayatım boyunca anneme ve Kadir’e adadım kendimi. Onların mutluluğu için yaşadım, onların yükünü omuzladım. Babam çekip gittiğinden beri annem ve kardeşim her şeyim oldu. Ama şimdi, Kadir’in yaptığı bir hatanın bedelini ben ödeyecektim. Bu evlilik... Baran’la evlenme düşüncesi içimde büyük bir boşluk yaratıyordu.

Baran. O sert bakışları, yaşından fazla olgun bir yüz ifadesi. Onunla konuştuğumda içimde garip bir huzursuzluk oluyor. Hayatının ipleri kendi ellerinde bir adam, ben ise kendini ailesine adamış bir genç kız… Bir yabancıdan ötesi değil benim için.

“Kadir, nasıl yapabildin bunu?” diye fısıldıyorum içimden. Kardeşime kızgın değilim, ama pişmanlık içinde yüzdüğünü görmek kalbimi kırıyor. Her zaman onu korumak için bir yol bulmuştum ama şimdi, bu durumu geri alamazdım.

Annemin odasına gittim, içimdeki karmaşayla yüzleşebilmek için ona ihtiyacım vardı. Kapıyı aralayıp baktığımda yüzündeki derin çizgiler gözüme çarptı. “Anne...” dedim usulca. Sesimdeki titremeyi hissetti mi bilmiyorum, ama bakışlarında bir endişe vardı. “Sana kıyamam,” der gibi baktı.

“Anne, ben Baran’la evlenmek zorunda değilim, değil mi? Yani... başka bir yol varsa...” Sözlerim yarım kaldı. Söylemeye çalıştığım şeyi ben bile tam olarak kavrayamıyordum. Zorundaydım, biliyordum; Kadir’in geleceği, ailemin huzuru…

Annem başını eğdi ve derin bir nefes aldı. “Zeynep, bazen hayat bize kendi isteklerimizin dışında sorumluluklar verir. Belki bu yol, senin seçtiğin yol değil, ama bazen mutluluğu beklemediğin yerlerde bulursun,” dedi.

Odaya yayılan sessizlik, üzerime bir ağırlık gibi çöktü. Mutluluk... Onun ne olduğunu gerçekten biliyor muydum ki? Aklımda sürekli Kadir vardı. “Senin için yapıyorum Kadir,” diye fısıldadım içimden. O hata yapmıştı, ama sonuçlarına ben katlanacaktım. Gözlerimi kapatıp derin bir nefes aldım. Baran’la hayat nasıl olurdu? Bilmesem de, bu yolu yürümek zorundaydım.

Sessizce kendi odama geçtim tekrardan yapabilecek hiç bir şeyim yoktu çünkü. İşe bile gitmiyordum ki bu benim ne hayallerle kurduğum işimdi. Yoruldum bu hayatta başkaları için yaşamaktan yoruldum neden başkasının hatasını ödemek zorundaydim? Kendi kurduğum iş diye histerik bir gülümseme oldu yüzümde. Ailemin de rahat etmesi için bugüne kadar hep çalışmıştım. Sonra bir karar dikiş makinası aldım ve tesettür ürünleri dikmeye başladım küçücük odamda bana yatacak yer zor varken ben birde makine sığdırmıştım. Annem yapamazsın boşu boşuna para harcama buna diye o kadar söylenmişti ki aklıma geldikçe başarımla övünüyorum. Hem işime devam ettim hem dikiş öğrenerek üretim yapmaya başladım zordu ama güzeldi. Kendi markamin olması daha güzeldi. Diye düşünürken bugün Baran'larin geleceği aklıma geldi nikâh kıyılmadan peçemi açmak istemiyordum o yüzden bugün de yüzümü görmeyecekti. Baran'ın annesi Gülizar hanım yüzümü görmüştü hanımların olduğu bir ortamda ama baran daha görmedi...

Sonnnnn lütfen oy ve yorumlarınızı eksik etmeyin 🫶🏻 ❤️