Hazırlanmaya başladım. Tesettürümle uyumlu, sade ve zarif bir elbise seçtim. Peçemi itinayla yüzüme yerleştirdim; bu örtü, benim iç dünyamı dış dünyadan saklayan ince bir perdeydi. Kendimi aynada süzerken, gözlerimdeki heyecanın ve merakın yansımasını gördüm. Kalbimde, Baran’la yeni bir yolculuğa çıkacağımızın bilinci ağır basıyordu.

Akşam yaklaştıkça, evde tatlı bir telaş hâkim oldu. Baran’ın ailesinin arabasının yaklaştığını duyduğumda, kalbim hızla çarpmaya başladı. Annemin yanında, gözlerimi yere indirerek onları karşıladım. Baran, sakin adımlarla yanıma yaklaştı, bakışları peçemin arkasında kalmış yüzüme odaklandı. O an, göz göze geldik. Derin, samimi bir bakışla bana baktığında, o sakin yüz ifadesinin ardında gizlenmiş bir merak ve hayranlık sezdim.

Salona geçtik ve annelerimiz konuşmalarına devam ederken Baran’la ilk kez yalnız kaldık. Sessizliği bozmamak için sadece birbirimize bakmakla yetindik. Baran, peçemin ardında saklı olan bakışlarımı hissediyormuş gibi, ince bir tebessümle eğildi ve kısık bir sesle, “Bugün her şey senin istediğin gibi oldu mu?” diye sordu.

Gözlerimi yere indirip hafifçe başımı salladım. “Evet, her şey tam da istediğim gibi,” diye fısıldadım. İçimde garip bir huzur hissi belirmişken, Baran’ın sesini tekrar duydum.

“Bugün her şey senin istediğin gibi oldu, ama evlenince o hakkı sana vermeyeceğim, Zeynep,” dedi, sesi soğuk ve kararlıydı.

Bir an nefesim kesildi, kalbim aniden sıkıştı. Baran’ın bakışları artık dostane değildi; o an anladım ki karşımdaki adam, sınırları kendisi çizen biriydi. Göz ucuyla yüzüne baktığımda, geleceğin belirsizliği daha da derinleşti. İçimdeki huzur, yerini bir korkuya bırakmıştı.

Ayyy ne kadar höduk bu Baran 🤦🏻‍♀️